เพื่อนเคียงกาย

เนื้อหาบางส่วนจากเรื่อง สายลมเหนือปล่องควัน

...“เรียนเชิญคุณพรเทพ ประเสริฐดี เป็นผู้ทอดผ้าบังสุกุล และนิมนต์พระคุณเจ้าจากวัดมะขามเตี้ย ชักผ้าบังสุกุลครับ”
ท่ามกลางญาติมิตรที่มีเพียงน้อยนิด กับเพื่อนร่วมงานของผู้ตายบางส่วน ซึ่งอยู่ในชุดดำไว้ทุกข์ บางคนก็ชุดข้าราชการ เหมือนว่าผู้ตายแห้งแล้งเพื่อนพ้องเหลือเกิน ผมก้าวเดินจากปะรำพิธีตรงไปยังเมรุเผาศพเบื้องหน้า
มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมได้รับเชิญให้เป็นผู้ทอดผ้าบังสุกุลในงานศพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่เป็นศพของผู้ใต้บังคับบัญชาหรือเพื่อนร่วมงาน เบิ่งมองไปยังโลงศพลายวิจิตรประดับไว้ด้วยดอกไม้หลากสีสัน กรอบรูปของผู้ตายอยู่ในชุดข้าราชการสีขาวเต็มยศ ซึ่งผมก็ไม่เคยเห็นผู้ตายสวมใส่มาก่อน
ขณะพระภิกษุสวดผ้าบังสุกุล จิตใจของผมก็ประหวัดหวนรำลึกถึงผู้ตายและเหตุการณ์เรื่องราวของเขา
แรกที่ผมย้ายมาทำงานตามหน้าที่ราชการที่นี่ ผมไม่เคยชอบผู้ชายคนนี้เลย จะด้วยบุคลิกรูปร่างท่าทางของเขา หรืออะไรก็แล้วแต่ ผมก็บอกไม่ถูก หรือเพราะการพูดจาโผงผางไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมของเขา ชีวิตส่วนตัว หรือไม่ก็เหมือนบุคคลทั่วไปที่ผมเคยพบเจอ
เขาเป็นชายผิวคล้ำ รูปร่างสูงใหญ่เทอะทะ น้ำหนักน่าจะสักหนึ่งร้อยห้าสิบกิโล ทั้ง ๆ ที่อายุเพียงสามสิบสองปีเท่านั้น เพราะเป็นคนที่มีนิสัยชอบกิน วันหนึ่ง ๆ อาจจะกินข้าวได้ถึงห้าหรือหกมื้อ อีกทั้งขนมขบเคี้ยว เครื่องดื่มชูกำลังอีกหลากหลายยี่ห้อ แต่พักหลังเขาชอบดื่มคาราบาวแดง เพราะเขาชอบเล่นกีตาร์และร้องเพลงของวงคาราบาว...