สัมผัสรักหมาป่า

“มึงเหงาที่เอริกไม่ได้ร่วมฝูงกับมึง แต่ไปมีเมียแล้วใช่ไหม?”
ไนเจลครางงี้ดง้าด แต่แสดงท่าทางคล้ายบอกว่าไม่ง้อเจ้าค้างคาวนั่นหรอก ถึงแบบนั้นหางของอีกฝ่ายก็ตกลู่ คล้ายกับหงอยเหงาจริงๆ จนเมฆทำได้แค่เอามือตบก้นเบาๆ ปลอบ
หมาป่าสีน้ำตาลแสดงอาการผ่อนคลาย ก่อนเขยิบพลิกหันหลัง นอนแผ่ให้เมฆกอดได้ง่ายขึ้นไปด้วย
เมฆเองก็กอดเจ้าหมาป่าขี้น้อยใจตัวเดิมที่สนิทสนมกันอย่างคุ้นเคย พูดออกไป “ถึงเพื่อนมึงจะหายหมด แต่ก็ยังมีกูอยู่ตรงนี้นะ” เจ้าตัวเอ่ยเสียงเรียบ แต่หางของไนเจลกลับกระดิกแรงๆ หลายหน บ่งบอกว่าพอใจประโยคนี้ของเพื่อนตัวเองเป็นอย่างมาก
มนุษย์หมาป่าเชื้อสายไทยได้แต่หลุดขำเล็กน้อย จากนั้นได้โอบรัดร่างของหมาป่าอิมพอร์ทจากเมืองนอกไปด้วยพลางหลับไป