ก็แค่รัก...แล้วไง

คำโปรย....


วันหนึ่งที่เด็กหนุ่มน่ารักแต่มอมแมมเข้ามาในชีวิตของเชน ผู้เป็นลูกชายของเจ้าของไร่ เชนก็รู้สึกชีวิตตัวเองป่วนและวุ่นวายไปเยอะมากเลย
แต่อะไรบางอย่างในตัวคิว ทำให้เชนเกิดหลงรัก ต่อให้มันป่วนแค่ไหนเขาก็ยอมโดยไม่มีข้อแม้

คำโปรยเพิ่มเติม...0-0


"อะไรนะครับ" เจ้าคิวทำหน้าไม่เชื่อหูตัวเอง
"เจ้างั่งเอ๊ย...แกจะให้คนอื่นเห็นตอนที่เรากำลังจูบกันหรือไงห๊ะ?!!" เชนต่อว่า มันจะเดินไปล็อกประตูแบบงงงวย ก่อนจะเดินมาหาใหม่
"ไหน...ทำแบบเมื่อกี้อีกสิ" คนเจ็บสั่ง หน้าแดงระเรื่อ
"เออ...นายไม่ได้ละเมอใช่ไหมครับ?" มันไม่แน่ใจ แต่คนอย่างมันก็ไม่แน่ใจเสมอแหละ
"นี่ถ้าฉันไม่ได้เจ็บขาละก้อ..." เชนเริ่มบ่น
"ก็ได้ครับ" คิวขยับมาใกล้ โถมร่างเข้าหาคนที่อ้าแขนรอรับ แล้วทั้งสองก็ประกบปากที่ดูดดื่มราวแม่เหล็กด้วยความโหยหา
แม้ว่าจะสายไปหน่อยกับการทำแบบนี้ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะเขาจะไปหามันเอง หึหึ!
"นาย..." มันหลับตาเรียก
"อะไร ทำต่ออีกสิ"
"ผมไม่อยากไปเลย" เริ่มงอแงเหมือนแมวอีกละ
"ต้องไปซี่..." แม้ว่าจะพูด แต่จมูกเชนก็ไซไปเรื่อย ร่างมันหอมสะอาด ดมได้ไม่ตะขิดตะขวนใจเลย
"นายคงไม่ได้คิดถึงผมเลย"
ทำหน้างอนอีกละ...
"เอาน่า ฉันจะไปหานายเอง" เชนตัดบท ล้วงมือกร้านเข้าไปในเสื้อของมัน มันทำท่าอ่อนระทวยทันที
ตอนมีเวลาเยอะแยะกลับไม่ทำ ทีตอนนี้ต้องมาแอบๆ อีก
"นายพูดจริงๆ นะครับ"
"อื้อ...แล้วเลิกเรียกฉันว่านายได้ละ"
มันจ้องเขาตาแป๋ว