ดวงใจพี่

นาง...คือความผูกพัน คือความสุข คือดวงใจ
เขารักนางเกินขอบเขต เกินฐานะ แต่ความรักของเขาหาใช่สิ่งที่ผิดและไม่คิดเรียกร้องสิ่งใด
หัวใจของเขามอบให้เพียงนาง ปรารถนาจะรักและดูแลนางไปตราบนานเท่านาน และเมื่อพบว่านางมีชะตากรรมที่น่าสงสารยิ่ง กลับไม่ได้ทำให้เขารักนางน้อยลง มีแต่จะรักมากขึ้น...มากขึ้น
ใต้หล้านี้คงไม่มีผู้ใดจะรักและดูแลนางได้ดีเท่ากับเขาอีกแล้ว
เขาจะไม่เสียนางไปอีกในเมื่อนางเป็นดวงใจ... อย่าหวังว่าจะมีผู้ใดได้ทำร้าย...
.
.
.
ตัวอย่างในเล่ม....

ในค่ำคืนนั้น อี้ฝานเข้าไปหาเมี่ยวเจินที่เรือนนอนเพื่อบอกเรื่องที่เขาจะต้องไปเมืองหลวง เขาเข้าไปเห็นนางกำลังนั่งเช็ดผมที่กำลังเปียกปอนจึงเข้าไปนั่งด้านหลัง ใช้มือจับผ้าและบรรจงเช็ดให้นางอย่างแผ่วเบา
"พี่ใหญ่"
เมี่ยวเจินคลี่ยิ้มออกมา หากแต่อี้ฝานที่มองนางอยู่กลับมีแววตาเศร้า
"พี่ใหญ่เป็นอันใดไป เหตุใดจึงเงียบ"
เมี่ยวเจินสัมผัสได้ถึงความผิดปกติจึงหันมาหา อี้ฝานปรับสีหน้าเป็นปกติ ได้แต่ยิ้มให้บางๆ
"พี่มีเรื่องจะบอกเจ้า"
"เรื่องอันใดเจ้าคะ บอกเจินเอ๋อร์มาเลย"
เมี่ยวเจินคลี่ยิ้มสดใส หากแต่ยิ่งทำให้อี้ฝานสะท้อนใจ รอยยิ้มเช่นนี้เขาคงไม่ได้พบเจออีกในทุกๆวัน
"ช่วงนี้ร้านเราขายเส้นบะหมี่ได้ไม่ดีนัก ยอดขายตกลงมากๆ เพราะมีร้านมาเปิดแข่งกับเราด้วย ท่านแม่อยากให้พี่ไปเมืองหลวง ไปหางานทำที่นั่นสักปี เก็บสะสมเงินเพื่อมาหาลู่ทางเปิดกิจการใหม่ที่นี่"
เสียงเศร้าเอ่ยบอกกล่าว รอยยิ้มของเมี่ยวเจินเจื่อนลงจนหายไป ก่อนจะฝืนยิ้มให้ ไม่แสดงความเศร้าให้พี่ใหญ่ต้องกังวล
"พี่ใหญ่มีความจำเป็น แค่ปีเดียวเองนะเจ้าคะ"
นางยิ้มให้ อี้ฝานสบตากับนาง นางคงไม่รู้ว่าหนึ่งปีของนางและเขาไม่เท่ากัน หนึ่งปีของเขาที่พรากจากนางมันดูยาวนานแสนนานจนท้อใจ
"พี่ห่วงเจ้า"
เมี่ยวเจินสลด ก่อนจะโน้มกายกอดแขนพี่ใหญ่เอาไว้เพื่อปลอบโยน
"เจินเอ๋อร์โตแล้วและจะดูแลตนเองอย่างดี พี่ใหญ่ไม่ได้อยากจะไป เจินเอ๋อร์รู้ แต่ก็เพราะความจำเป็น หนึ่งปีเอง เจินเอ๋อร์จะรอพี่ใหญ่กลับมา มาให้เจินเอ๋อร์ออดอ้อน มาพาเจินเอ๋อร์ไปเที่ยว มากินอาหารฝีมือเจินเอ๋อร์ เจินเอ๋อร์จะรอ"
"สัญญากับพี่นะ ว่าเจ้าจะดูแลตนเองให้ดีและจะรอพี่กลับมา"
"สัญญาเจ้าค่ะ"
เมี่ยวเจินส่งนิ้วก้อยไปตรงหน้า อี้ฝานส่งนิ้วก้อยของเขาไปเกี่ยวกับนางไว้พลางหลุบตามองสตรีที่ซบหน้ากับแขนเขาด้วยความรักและห่วงแหนสุดดวงใจ