บทสนทนาข้างอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่

ในห้องน้ำเปียกชื้นเฉอะแฉะและเจิ่งนองท่วมขังไปด้วยน้ำสบู่ลื่น ๆ กองเสื้อผ้าใช้แล้วที่ถูกขยุมเป็นก้อนขยุกขยุยอยู่มุมห้อง ขวดสบู่ยาสระผมที่ล้มระเนระนาดกระจัดกระจายอยู่บนพื้นกระเบื้อง ฉันที่จมอยู่ในอ่างอาบน้ำที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ และนายที่เอื้อมมือมาดึงฉุดฉันขึ้นไป – อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

“พอได้แล้ว” ฉันในตอนนั้นเอ่ย แต่นายก็ส่ายหน้ากลับมาเสียทุกครั้ง

นายทำไปเพื่ออะไรกันนะ ฉุดคนที่เปราะบางแตกสลายจนแทบจะละลายหายไปในฟองสบู่ฟ่อดนี่กลับมาทุกรอบ รับฟังถ้อยคำสแลงบาดหูนี่ซ้ำไปซ้ำมา บอกฉัน ปลอบประโลมเช่นเคยว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอะไร

“ผมอยู่ตรงนี้เสมอ”

นายมักจะพูดเช่นนั้น

แต่ฉันคิดว่าฉันในอดีตคนนั้นน่าจะโง่เขลาเกินกว่าที่จะเข้าใจ

และโง่งมเกินกว่าที่จะตกหลุมรัก