Lie ซ้อนรักลวง

‘งื้อ ฟันเราชนกันเลยค่ะเฮีย’
‘ก็เฮียไม่เคยจูบใคร น้องไปรท์เป็นคนแรกเลยนะ’
‘ไปรท์ก็ไม่เคยจูบใครเหมือนกัน’
‘งั้นเราค่อยเป็นค่อยไปเนอะ’
‘ค่ะ แต่ต้องสัญญาก่อนนะคะว่าเฮียเฟยจะจูบกับไปรท์แค่คนเดียว’
‘แล้วน้องไปรท์สัญญาหรือเปล่าว่าจะมีแค่เฮียคนเดียว’
‘สัญญาสิคะ ไปรท์รักเฮียเฟย ไปรท์จะรักษารักของเราให้ดีที่สุด รักเฮียเฟยนะคะ’
จูบที่เขามอบให้ในวันนี้มันแตกต่างจากจูบที่เคยจูบกันมาหลายต่อหลายครั้ง เขาดูชำนาญขึ้นเยอะ และฉันเผลอน้ำตาไหลออกมาจนได้
“ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ” คือคำถามเมื่อเฮียเฟยถอนจูบออกและวางมือแตะลงที่ศีรษะฉัน
ฉันปาดน้ำตาออกจากใบหน้า รวบรวมสติและผละเขาออก “ทีหลังอย่าทำแบบนี้นะคะ”
“ทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อเฮียคิดถึงไปรท์”
“อย่ามาคิดถึงผู้หญิงเลว ๆ อย่างฉันเลยค่ะ ฉันทิ้งคุณ คุณจำไม่ได้หรือไง”
“จำได้สิ แล้วก็อยากจะถามมาตลอดว่าทิ้งเฮียทำไม ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ พอเกิดเรื่องทำไมเป็นอีกคน”
“ก็พอเอาเข้าจริง ๆ มันไม่ง่ายอย่างที่พูดไงคะ ใครจะยอมทิ้งอนาคตที่ดีเพื่อดูแลรักษาคนที่ไม่รู้ว่าจะพิการตลอดชีวิตหรือเปล่า ในเมื่อทางเลือกที่ดีมันอยู่ตรงหน้า ใครจะเลือกเดินทางลำบากกัน”
“ทั้งที่มันพิการเพราะช่วยชีวิตเธอน่ะเหรอ” สร้างความตกใจให้ฉันเป็นอย่างมากเมื่อน้ำตาเฮียเฟยไหลพรากและมองฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวด
------
ผมเดินเข้าไปหาสองแม่ลูก เด็กน้อยเอ่ยถามแม่ “แม่ขาใครค้า เขาเป็นใครค้าแม่ คนไม่ดีหรือเปล่าค้า แอบเข้าบ้านเราด้วย”
“เขาเป็นคนดีค่ะ เป็น…รุ่นพี่ของแม่ ชื่อเฟย น้องปลายเรียกว่า ‘ลุงเฟย’ นะคะ”
“โอเคค่า สวัสดีค่าลุงเฟย กินนมด้วยกันไหมค้า ให้แม่ขาทำให้” เด็กผู้หญิงที่หน้าเหมือนสไปรท์ย่อส่วนกำลังส่งรอยยิ้มมาให้ผม ยิ้มโคตรเหมือนสไปรท์อย่างกับแฝด
“ไม่” ผมตอบเสียงห้วน และเด็กหน้าเจื่อนลง แต่ผมสนที่ไหนกัน หันมาพูดกับสไปรท์แทน “ขอเป็นช็อกโกแลตเข้มข้นกับเค้กช็อกโกแลตนะ”
เธอหน้าเจื่อนพอ ๆ กับลูกสาวของเธอ แต่ก็รับคำสั่งโดยดี “ค่ะ”
“แม่ขาลำเอียง ทำไมลุงเฟยกินได้น้องปลายไม่ได้กิน”
“ก็ลุงเฟยพิเศษไง” ผมพูดแทรกเด็กน้อยที่กำลังทำท่างอนใส่สไปรท์
“คุณ!” นี่ก็หน้าดุจริง
“แม่ขาจริงหยอค้า แม่ขารักลุงเฟยมากกว่าน้องปลาย…”
“ไม่จริงค่ะ แม่ขารักน้องปลายคนเดียว แต่ที่ลุงเฟยกินได้เพราะลุงเฟยโตแล้ว ไม่ต้องบำรุง ไม่เหมือนน้องปลายที่ต้องบำรุงเยอะ ๆ จะได้โตไว ๆ ไงคะ”
“จริงน้า น้องปลายที่หนึ่งเหมือนเดิมใช่ไหมค้า”
“ใช่ค่ะ น้องปลายเป็นที่หนึ่งของแม่ตลอด เดี๋ยวแม่ขอไปเอาของมาให้ลุงเฟยก่อนนะคะ”
“ค่า” แล้วเด็กนี่ก็ยิ้มหน้าบานอีกครั้ง เหอะ เห็นแล้วหงุดหงิด
“นี่ชื่ออะไร”
“…” ไม่ตอบ มองหน้าผมด้วยดวงตาใสซื่อ หมายความว่าไงวะ
“ถามว่าชื่อจริงชื่อไร”
“พูดเพราะ ๆ สิค้า โตแล้วต้องพูดดี ๆ จะได้น่ารัก ใครเห็นใครก็จะรัก” ให้ตาย เด็กนี่สอนผม
“ใครสอน”
“เด็กดื้อไม่ดี เด็กดีไม่ดื้อ ถ้าอยากให้แม่ขารักต้องเป็นเด็กดี ลุงเฟยเป็นเด็กดีหรือเด็กดื้อค้า”
“…”
ลูกสาวของสไปรท์เอียงคอซ้ายทีขวาที มองหน้าผมด้วยความสงสัย แล้วก็พูดว่า “เด็กดื้อแน่เลย ลุงเฟยไม่น่ารัก น้องปลายไม่รักลุงเฟยดีกว่าค่า ไม่ปลอดภัย”
“เดี๋ยว! ใครใช้ให้มารัก ฉันไม่ได้ต้องการความรักจากเด็กอย่างเธอ”
“คุณเฟย!” สไปรท์ส่งเสียงมาดุผม
“อะไร” ยอมที่ไหนผมหันไปขมวดคิ้วใส่
“ช่วยพูดกับลูกสาวของฉันให้ดีหน่อยค่ะ แกเป็นเด็กนะคะ ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น ไม่รักก็ช่วยเอ็นดูสักนิดเถอะค่ะ แกเป็นคนไม่ใช่ถังขยะ”
“ช่วยไม่ได้ เด็กนี่อยากหน้าเหมือนเธอทำไม ฉันเห็นแล้วนึกว่าเธอย่อส่วน”

**โหลดตัวอย่างอ่านเพื่อตัดสินใจก่อนซื้อนะคะ