เจ้าซนเช่นนี้ ข้าปล่อยไม่ลง

“คุณชาย” ปิงปิงตัดสินใจรวบรวมความกล้าเรียกเขาเสียงแผ่ว
“มีอะไร”
“ดึกแล้ว” นางพูดต่อลอบมองหน้าเขายังเห็นอีกฝ่ายหลับตา
“อืม”
“ข้าไม่มีที่นอน”
“อืม” จิ้งหลินยังครางรับในลำคอต่อ
“ที่นี่มีวัดร้างหรือโรงเตี้ยมร้างไหม ข้าจะได้อาศัยซุกหัวนอนก่อนเดินทางกลับ” สิ้นคำถามรถม้าก็หยุดอยู่หน้าจวน
จิ้งหลินก้าวลงมาเงียบ ๆ ตามด้วยปิงปิงเงยหน้าขึ้นมอง สถานที่เดียวกันกับที่ห้ามไม่ให้นางเข้าไปเมื่อตอนเย็น เวลานี้นางมากับเจ้าของที่พัก ประตูใหญ่ถูกเปิดกว้างพร้อมบ่าวส่องโคมไฟนำทางให้ก้าวเข้าไปข้างใน
เท้าใหญ่หยุดเดินมองประตูถูกปิด แล้วก้มหน้ามองนาง
“ไม่มี”
“...”
หญิงสาวเงยขึ้น ท่ามกลางแสงสว่างของโคมไฟบวกกับวันนี้พระจันทร์เต็มดวงเห็นหน้ากันและกันชัดเจน ดวงตากลมโตไหวระริกเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ คำพูดของนางจุกในลำคอเช่นเดียวกับจิ้งหลินเอาแต่มองไม่พูดจา บ่าวรอบกายเองไม่ต่างกัน
“ข้านอนกับท่านได้ไหม” คำพูดเสียงแผ่วเบาก้มหน้างุดจับมือประสานกันแน่ หากไม่อับจนหนทางนางไม่มีทางขอร้องเช่นนี้
บ่าวที่ออกมารับพากันเงยมองคนพูดตาโตไม่เคยมีใครกล้าเช่นนี้มาก่อน พากันอกสั่นขวัญหนีเกรงว่าหัวนางจะไม่ได้อยู่บนบ่าที่อาจหาญชวนท่านอ๋องร่วมหลับนอน
“...”
จิ้งหลินเหมือนหยุดหายใจไปชั่วขณะตื่นจากความง่วงงัน องครักษ์ที่ตามรักษาความปลอดภัยหันควับมองด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นกันไม่เว้นแม้แต่จือหานที่แอบยิ้มขำจนถูกสายตาดุปราม
“ที่บ้านท่านมีห้องมากมาย ขอข้าอาศัยหนึ่งคืนได้ไหม ข้าให้สัญญารุ่งสางจะรีบไปทันที”