SOUND #ฟิคซาวด์

‘นักร้องที่ไม่มีเสียงจะเรียกว่านักร้องได้ยังไง’

เจ้าของบริษัทพูดประโยคนั้นออกมาได้อย่างน่าถีบกระเด็น ทั้งๆ ที่ผมสร้างรายได้ให้พวกเขาเหล่านั้นต่อปีตั้งไม่รู้เท่าไหร่

ใช่ ผมเป็นนักร้อง คุณได้ยินไม่ผิด

นักร้องที่ถูกพักงานรับช่วงใกล้ปีใหม่เพราะจู่ๆ ไม่รู้ว่าเกิดโรคบ้าอะไรขึ้นกับร่างกายในเช้าของวันที่ 1 ธันวาคม

เดือนสุดท้ายของปีที่ซึ่งผมควรตื่นขึ้นมาฉลองเทศกาลตามปกติเหมือนมนุษย์คนอื่นในคอนโดที่อยู่มาครึ่งชีวิต แต่กลับพบว่าน้ำเสียงนุ่มๆ ของตัวเองมันหายไป หายไปอย่างไร้สาเหตุ ผลการตรวจของคุณหมอจากโรงพยาบาลชื่อดังยังวางแหมะไว้บนโต๊ะรับแขกโดยที่ผมไม่มีแก่ใจจะเปิดอ่านมันสักนิด

ไอ้อาการที่เรียกว่าเป็นใบ้เฉียบพลันนั่นน่ะ

แต่พอคิดว่าจะบินมารักษาตัวไกลถึงฮ่องกงก็ดันมาดวงซวย เหยียบต่างถิ่นวันแรกก็โดนปล้นข้าวของเอาไปหมด แต่ในความโชคร้ายก็ยังนับว่ามีความโชคดี เมื่อผมได้เจอหมอ

หมอที่ดันทำงานเกี่ยวกับ หู คอ จมูก และสิ่งที่ทำให้ผมมากับเขาเพียงคำพูดเดียวนั่นก็คือเขาบอกว่า ในทางการแพทย์ผมเป็นตัวอย่างที่น่าสนใจและเขาอาจจะรักษาผมให้หายได้

โดยไม่ได้บอกว่าตัวจริงผมคือใครเพื่อป้องกันปัญหาวุ่นวายตามมาทีหลัง

“แลกกับที่พักแล้วก็การรักษาผมสามารถดูแลบ้านให้คุณได้...หมาของคุณ”

เมี๊ยว วว...วว

อะไรวะนั่น

“เอ่อแล้วก็...แมวของคุณด้วย”

อย่างที่บอก คนเราได้ทุกอย่างที่อยากได้ไม่ได้ แต่พระเจ้าก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น เขาถึงเลิกคิ้วมองอย่างครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้าแกนๆ กับข้อเสนอ

ข้อตกลงของเรา...ก็ตามนั้นแหละ