ชะตารักพยัคฆ์ร้าย

อิ่งลั่วถูกลักพาตัวมายังเป่ยซี เขตปกครองตนเองโดยชนเผ่า เพียงเพราะว่าถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นแฝดพี่ผู้ที่จะถูกส่งไปเป็นเครื่องบรรณาการแก่แคว้นจ้าว แต่แล้วพอพวกเขาเหล่านั้นรู้ว่านางไม่ใช่บุคคลที่ตามหา ก็กลับคิดจะกำจัดนาง ดังนั้นหญิงสาวจึงต้องหาวิธีเอาตัวรอดในดินแดนแห่งนี้
********************************************************
“เช่นนั้นท่านก็ช่วยข้ากับสาวใช้คนสนิทออกไปสิ หากยอมช่วยข้า ข้าย่อมต้องตอบแทนท่านแน่นอน”
นางเอ่ยบอกลองใช้การต่อรองผลประโยชน์ดูบ้าง
“หึ!! เหตุใดข้าจึงตัองช่วยเจ้า ไม่จำเป็นที่ข้าจะเข้าไปสอดเรื่องผู้อื่น เสียเวลาข้าเปล่าๆ”
ร่างโตเอ่ยตอบอย่างไม่ต้องคิด อิ่งลั่วที่ได้ยินถึงกับโมโห
“ท่านมันคนเนรคุณ ข้าอุตส่าห์ช่วยเหลือท่านไปเมื่อครู่ไม่ให้ถูกทหารจับได้ ไม่เท่ากับเป็นการข้ามแม่น้ำรื้อสะพานหรอกรึ” อิ่งลั่วเอ่ยบ่น ส่งสายตาอาฆาตที่ดูอย่างไรก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิดไปที่คนตรงหน้า
“ใครสั่งเจ้า ถึงทหารเข้ามาได้ ข้าก็แค่สังหารพวกมันทั้งหมดร่วมถึงพวกเจ้าทั้งสองด้วย”
เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบภายใต้หน้ากากใบหน้านิ่งเฉยราวกับการฆ่าเป็นเรื่องปกติของเขา และเขาก็หาได้เห็นชีวิตผู้ใดมีค่าไม่ในใต้หล้านี้
“ทะ…ท่านมันไร้หัวใจ ท่านมันบ้าไปแล้ว”
หญิงสาวไม่รู้จะสรรหาคำใดมาต่อว่า สีหน้าตื่นตระหนกยามที่ได้ฟัง
“นี่ถือว่าข้าใจดีมากพอแล้ว เพราะในยามปกติข้าไม่เคยปล่อยให้ผู้ใดเอ่ยววาจาต่อว่าข้าเช่นนี้ เพราะข้าสังหารพวกนั้นก่อนจะพ่นคำด่าออกมาเสียอีก”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้มพลางเดินเข้าหาร่างบางของอิ่งลั่วจนนางค่อยๆถอยหลังจนชิดขอบเตียงแล้วเสียหลักล้มนอนลงไป ตอนนี้หญิงสาวกำมือไว้แน่นจนตัวสั่นด้วยความกลัวและตกใจจนดวงตาที่โตใสเริ่มมีของเหลวคลอราวกับจะร่วงหล่นออกมาหากนางกระพริบขนตาที่เป็นแพคล้ายปีกผีเสื้อคู่นี้ ชายหนุ่มที่ได้เห็นท่าทางเช่นก็รู้สึกชอบใจยามได้กลั่นแกล้งคนตรงหน้า ราวกับเห็นสัตว์ตัวน้อยกำลังร้องไห้ด้วยความหวาดหวั่น
“เอาเถอะข้าจะเก็บชีวิตเจ้าไว้ เพราะใบหน้ายามเจ้าร้องไห้มันทำให้ข้ารู้สึกไม่เบื่อหน่าย”
เขาก้มหน้าลงไปพลางเอ่ยกระซิบที่ข้างหู แล้วยืดตัวตรงเตรียมออกจากเรือนนอนของหญิงสาว
“งั้นแสดงว่าท่านจะช่วยข้าออกจากที่นี่ใช่หรือไม่”
อิ่งลั่วรีบเอ่ยถามยามที่เห็นชายหนุ่มเตรียมตัวจะออกไป
“ถึงเวลานั้นเจ้าก็รู้ แต่คนอย่างข้าไม่คิดช่วยชีวิตผู้อื่นโดยไร้ประโยชน์หรอกนะ”