อุ้มรักอสูรเถื่อน (ซีรีส์ หลอกเด็ก เรื่องที่ 1)

“คะ...คุณช่วยฉัน?” จีอาน่ารู้สึกชาตั้งแต่หัวจรดเท้าที่ได้ยินคำบอกเมื่อครู่ ‘นี่แปลว่าเรายังไม่ตายงั้นเหรอ?’
“ก็ไม่ได้อยากจะช่วยหรอกนะ แต่กลัวศพของคุณจะขึ้นอืดที่บริเวณร้านอาหารของผม” จอมพลบังคับสายตาให้มองไปทางอื่น เพราะเมื่อคืนเขาใส่แต่เสื้อยืดให้สาวตรงหน้าแค่ตัวเดียวเท่านั้น และเธอเหมือนจะไม่รู้ตัวว่าท่านั่งของเธอนั้น กำลังยั่วยวนสายตาของเขาอยู่
“กรี๊ดดดดด” จีอาน่ากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อรู้ว่าแผนที่วางไว้พังลงเพราะหนุ่มตรงหน้า
คนที่กำลังเคลิ้มนิดๆ หลังจ้องมองบริเวณต้นขาอ่อนของสาวเจ้า แต่พอได้ยินเสียงกรี๊ดเท่านั้น เส้นเลือดฝอยที่สมองก็แทบจะแตกเสียให้ได้
“ฮือๆๆ รู้ไหมว่าการที่จะทำอะไรแบบนั้นมันต้องใช้ความกล้าขนาดไหน ฮือๆๆ แม่ง! เสียเที่ยวจริงๆ” จีอาน่าปล่อยโฮออกมาอย่างรู้สึกเจ็บใจ เพราะคิดว่าป่านนี้บิดาคงจะเข้าพิธีแต่งงานกับปารีณาไปแล้ว
“เสียเที่ยว?” จอมพลเอ่ยทวนคำอย่างไม่อยากจะเชื่อหู ‘พ่อแก้วแม่แก้ว! เกิดมายังไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนสบถคำว่า ‘แม่ง’ ได้เจ็บขนาดนี้มาก่อน’
“ใช่!” จีอาน่ามองค้อนคนที่ทำลายแผนการของเธออย่างรู้สึกโกรธ
“งั้นไปกระโดดอีกรอบไหมล่ะ สาบานเลยว่ารอบนี้จะแค่ยืนดูเฉยๆ เท่านั้น” คนที่อุตส่าห์ว่ายน้ำลงไปช่วยบอกเริ่มจะโมโหขึ้นมานิดๆ
“ขอบคุณ!” คนที่ยังตั้งมั่นในอุดมการณ์รีบพยักหน้ารับทันใด แม้ว่าตอนนี้อารมณ์กล้าบ้าปิ่นจะไม่เต็ม 100 เหมือนเมื่อคืน แต่เดี๋ยวเธอไปบิ้วเอาที่หน้างานได้
“งั้นก็ลุกขึ้นเลยสิ” จอมพลบอกอย่างเหลืออด เมื่อเห็นสาวตรงหน้ายังมีความคิดบ้าๆ อยู่ในหัว
“...” จีอาน่าขยับลงจากเตียง เตรียมจะเดินไปที่ประตูห้อง แต่ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งแขนเอาไว้
“เดี๋ยว!”
“มะ...มีอะไร?” เธอถามพร้อมกับแกะมือหนาออกอย่างรู้สึกรังเกียจ
“จะตายสภาพนี้จริงๆ เหรอ” จอมพลจ้องมองคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ทะ...ทำไม?” คนที่เพิ่งจะรู้สึกเย็นๆ บริเวณช่วงล่าง คล้ายว่าไม่ได้...
“ตอนนี้คุณใส่แต่เสื้อยืดตัวเดียว ลองนึกภาพตอนกู้ภัยไปเก็บศพดูสิ คุณไม่อายเขาเหรอ?” จอมพลปล่อยหมัดเด็ดใส่เด็กสาวที่มั่นหน้ามั่นโหนกให้รู้ตัว