หนึ่งเม็ดทราย

"เราเลิกกันเถอะ"
"ไม่!"
จิตใต้สำนึกเขาเอ่ยตอบทันควัน ได้ยินคำนี้ทำไมเขารู้สึกเจ็บปวด เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ดวงตาของเขาแดงก่ำมีหยดน้ำใสเอ่อคลอ
"แต่..ทรายจะเลิก..ความรักมันควรจะมีแค่คนคนเดียว ฮึก~ ทรายทนไม่ได้หรอกนะถ้าจะอยู่กันสามคนแบบนี้"
"ไม่นะทราย..พี่รักทรายมากทรายก็รู้"
"นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ..ไม่ใช่ตอนนี้ ในเมื่อพี่หนึ่งก็มีคนอื่นแล้ว..ได้โปรดออกไปจากชีวิตทรายเถอะ"เธอเอ่ยเสียงสะอื้น
"ทราย..."อรรถพลครางแผ่ว
"ต่างคนต่างอยู่เถอะค่ะ"
"พี่ไม่เลิก..พี่รักทรายได้ยินไหม เลิกไล่พี่ออกจากชีวิตทรายสักที!"เขาเขย่าตัวเธออย่างคนเสียสติ
"ถ้าพี่หนึ่งรักทราย พี่หนึ่งคงไม่ทำแบบนี้กับทราย! ปล่อยทรายไปเถอะค่ะ"
เม็ดทรายออกแรงผลักเขาออก เธอมองหน้าเขาทั้งน้ำตา ใช่ว่าเธอจะอยากเลิก! แต่ในเมื่อเหตุการณ์มันเป็นแบบนี้เธอก็จะยอมรับมัน เจ็บแต่จบยังดีกว่าปล่อยให้ยืดเยื้อต่อไป
"ทราย..."