รักรุ่นใหญ่จะนิ่งได้ไง

เขมจิราไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะหลบสายตาเจ้าเล่ห์มองไปทางอื่น
“เพื่อนคนนี้ที่จะแต่งใช่ไหมครับ” พิรัชย์ถามขึ้นในขณะที่ก้าวเดินมาประชิดร่างเล็ก
“ค่ะ” เธอตอบเขาแต่ยังคงไม่กล้าสบสายตา
“โกรธพี่เรื่องอะไร ทำไมไม่รับสายพี่เลย” คนตัวโตถามด้วยเสียงออดอ้อน
เขาแทนตัวเองว่าพี่อีกแล้ว น้ำเสียงแบบนั้นมันช่างเย้ายวนเกินไป เขมจิราก้าวเท้าเล็กหมายจะเดินหนี เพียงแค่ก้าวเดียวก็ถูกมือหนาคว้าแขนไว้
“คุณกำลังทำเขมสับสน”
“ถ้าสับสน หรือมีเรื่องที่สงสัยเกี่ยวกับพี่ ทำไมไม่ถามพี่ล่ะ เพื่อนก็บอกว่าอย่าคิดเองไม่ใช่เหรอครับ”
นี่เขาได้ยินเรื่องที่เธอคุยกับแจงเมื่อครู่ สุดท้ายจึงตัดสินใจพูดออกไปให้รู้เรื่อง
“คุณทำเหมือนชอบเขม”
พิรัชย์ค่อย ๆ เลื่อนมือหนาที่จับเขมจิราอยู่ไล่ไปตามแขนเรียวลงมาจับมือเล็ก ขยับตัวเดินเข้าหาร่างบาง แล้วโน้มหน้าเข้าใกล้จนเจ้าของร่างรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดซอกคออยู่ แล้วกระซิบข้างหูเสียงแผ่วเบา
“ไม่ได้ทำเหมือน แต่พี่ชอบจริง ๆ” เมื่อพูดจบคนตัวโตเอียงคอเข้าหาดวงหน้าสวย ปลายจมูกโด่งเฉียดใบหูเล็ก แล้วเหลือบมองเสี้ยวหน้าที่ตอนนี้แก้มแดงปลั่ง
พิรัชย์ยิ้มน้อย ๆ อย่างพึงใจ จังหวะนั้นเองเขมจิราหันหน้าเข้าหาเขาเพราะรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดพวงแก้ม จนปลายจมูกเล็กชนกับจมูกโด่งโดยไม่ตั้งใจ เธอจึงรีบก้าวถอยหลัง แล้วปล่อยมือออกจากเขาทันทีด้วยความตกใจ
ครืด ครืด!! เสียงโทรศัพท์สั่น เหมือนเป็นรถกู้ชีพที่เข้ามาช่วยเธอให้ออกไปจากสถานการณ์ตรงนี้ เธอรู้สึกว่าออกซิเจนภายในห้องมันน้อยเหลือเกิน เพราะมีอาการหัวใจเต้นรัวเร็ว ท้องไส้ปั่นปวนไปหมด
“ฮัลโหล”
“เสร็จแล้วแก ฉันนั่งรอแกอยู่ตรงล๊อบบี้นะ”
“อืม ฉันกำลังเดินไป แค่นี้แหละ” เขมจิรากดวางสาย แล้วมองไปยังคนตัวโตตรงหน้า
“เขมขอตัวก่อนนะคะ” เธอพูดอย่างร้อนรน
“ถ้าวันนี้พี่บอกให้อยู่คุยกันก่อน ก็คงไม่อยู่สินะ” พิรัชย์ถามหยั่ง แววตาตัดพ้อ

เขาจะให้เธอเป็นลมตรงนี้เลยหรือไง
“ค่ะ”
“ถ้าพี่ทำให้เขมรู้สึกกลัว พี่ขอโทษ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ เขมแค่สับสน เพราะเขมไม่เคย…..” เธอไม่กล้าพูด เพราะไม่ประสาในเรื่องความรัก แต่เขาคงผ่านมามากมาย
“พี่ก็ไม่เคย”
เขาพูดจากำกวมอีกแล้ว มันชวนให้เธอสับสนเข้าไปอีก