กรรมสิทธิ์เถื่อน

“ไม่เท่าไหร่ก็แลกเบอร์กันแล้ว ไว้นัดเอากันหรือยังไง”
“คุณมันทุเรศที่สุด!”
“ฉันทุเรศได้มากกว่านี้อีก ถ้าเธอไม่เชื่อก็ลองดู” เขาไม่ได้ขู่ แต่เขาไม่สามารถอยู่ได้หากต้องปล่อยให้หญิงสาวไปอยู่ในมือของชายคนไหน
“เมื่อไหร่แก้วจะได้เป็นอิสระจากคุณเสียที”
เธอผลักแผงอกแกร่งด้วยแรงอันน้อยนิดที่มีอยู่ ดวงตาของทั้งสองประสานกันนิ่ง ต่างมีความคิดที่ต่างกันไป
กวินธิดาต้องการอิสระ เธอแน่ใจใช่ไหม... ทำไมทุกครั้งที่นึกถึงใจกลับวูบโหวงราวกับจะขาดลมหายใจ
ในขณะที่ตุลการอยากครอบครองเธอไว้ตลอดไป จะวิธีไหนก็ได้เขาไม่อยากปล่อยเธอให้หลุดมือไปอีก
“ไม่มีทาง!” เขาตอบน้ำเสียงลอดไรฟัน ดวงตาเหี้ยม
มองเธอราวกับจะแผดเผาให้กลายเป็นจุล
“เธอต้องอยู่กับฉันแบบนี้ตลอดไป เธอจะไม่มีวันได้รับอิสระ เธอจะไม่มีวันไปกับไอ้พฤกษ์ได้... เข้าใจไหม เธอเข้าใจที่ฉันพูดไหม!”