นายเสือพ่ายรัก

..เอี๊ยดดด!!..

"อื้อออ!" บิดตัวไปมาให้หายเมื่อยขบก่อนจะหันไปมองหน้าคนขับที่เอาแต่จ้องเขม็งมาที่เธอ กระพริบตาปริบๆยังไม่ตื่นเต็มตาเท่าไหร่ "โอ๊ะ!..ถึงบ้านแล้ว!" ทำตาโตเผลอหลับไปนานขนาดนี้ได้ไงกัน สงสัยเป็นเพราะเค้กส้มสามชิ้นกับน้ำแตงโมปั่นแน่ๆเลย

"เดี๋ยว!" คว้าหมับเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนที่บัวชมพูจะทันได้เอื้อมไปเปิดประตูรถ "ขอบคุณสักคำ ไม่มีเลยรึไง!" เสียงเข้มๆดังขึ้นจ้องหน้าเขม็งไม่ยอมปล่อยมือ

"ข..ขอบคุณ!" 'ไม่ได้ใช้ให้ไปรับไปส่งสักหน่อย' ย่นจมูกพร้อมกับกลอกตาไปมา ทำปากขมุบขมิบบ่นคนเดียว

"บ่นอะไรหื้อ!..อย่าให้รู้นะว่ากำลังนินทาฉันอยู่!" เดาถูกเผงเล่นเอาบัวชมพูตาโตเท่าไข่ห่าน เสือบีบข้อมือเล็กแรงขึ้นอย่างลืมตัว "ตัวแสบบ!!"
"โอ้ยย!! นายเสือหนูเจ็บนะ..กระดูกจะหักอยู่แล้วเนี่ย!!" โวยวายลั่นรถใช้มืออีกข้างพยายามแกะมือใหญ่ที่ล็อกข้อมือเล็กของเธอแน่นออก
"ปล่อยแล้วๆ..โวยวายเสียงดังอยู่ได้! แก้วหูจะแตก!" เสือยอมคลายนิ้วที่กำแน่นออกช้าๆมองตามข้อมือเล็กที่ขึ้นรอยแดงอย่างรู้สึกผิด ใบหน้าหวานงอง้ำอย่างไม่พอใจ
"คราวหน้าคราวหลังห้ามหลับบนรถแบบนี้อีกเข้าใจไหม? จะให้ดีห้ามขึ้นรถใครเลยจะดีที่สุด เดี๋ยวฉันคอยรับส่งเอง!" พูดเองเออเองคนเดียวเสร็จสรรพ บัวชมพูได้แต่ทำหน้างงๆตามไม่ทัน
"ทำไมจะนั่งไม่ได้!" 'หลับหรอ!ก็มีบ้างเวลากลับพร้อมกับคำปองจนบางทีรถพาเลยไร่ไปก็บ่อย!' เชิ่ดหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้น แม่ยังห้ามไม่ได้แล้วตัวเป็นใคร?
"บัวชมพู! อยากลองดีกับฉันใช่ไหม?" ขยับเข้าใกล้มากขึ้นกว่าเดิมจนแผ่นหลังบอบบางเอนแนบติดไปกับตัวรถ
"น..นายเสือจะทำอะไรหนู!..อย่านะไม่งั้นหนูจะฟ้องลุงสิงห์!" เสียงดังข่มขวัญอีกฝ่ายที่ดูจะไม่กลัวเลยสักนิดแถมยังยิ้มกวนๆให้อีก
..จุ๊บ..
"น..นายอื้ออ..!" เสียงห้ามปรามถูกปิดทับด้วยริมฝีปากหยักได้รูปที่ปิดผนึกลงมาไม่ให้เอ่ยถ้อยคำใดๆ เสือดูดดึงริมฝีปากบางนุ่มละมุนแผ่วเบาไล้เลียไปรอบๆก่อนจะค่อยๆหนักหน่วงดูดดื่มจนร่างเล็กสั่นสะท้าน
เอื้อมมือหนาโอบไปรอบแผ่นหลังบอบบางรั้งให้กายสาวเข้ามาแนบชิดกับอกแกร่งที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามชวนให้หลงไหลแนบแน่นจนอากาศแทบลอดผ่านไปไม่ได้..