คืนหวามราคีเสน่หา

“พ่อรักวินท์ที่สุด ใครจะรักวินท์น้อยกว่า หรือจะไม่รักวินท์เลย แต่พ่อรักวินท์นะครับ” บอกกับลูกชายเสียงอ่อน ยกมือลูบผม ก้มลงจูบบนหัวเล็กๆ อย่างแสนรัก
นึกสงสารลูกไม่น้อย ที่ปัญหาของเขากับอดีตภรรยา ทำให้หัวใจดวงเล็กๆ ต้องพลอยมามีบาดแผล และได้รับผลกระทบจากเรื่องของผู้ใหญ่ไปด้วย
“วินก็รักพ่อเก้า...รักย่านก...ครับ” เสียงเบาลงกับดวงตาซุกซนแวววาวปิดสนิทลงไป “แต่วินท์ไม่อยากมีแม่ใหม่...อยากให้พ่อรักวินท์แค่คนเดียว วินท์ไม่เอาแม่เลี้ยงใจร้ายนะครับ...” ลูกชายหลับตาพูด
คนเป็นพ่อที่กำลังก้มลงมาหา ตั้งใจจะจูบหน้าผากลูกชายหยุดชะงักกึก หลุบสายตามองหน้าเล็กๆ ที่กำลังหลับตาพริ้ม แล้วก็กลั้นลมหายใจ ก่อนจะถอนใจเฮือกออกมาเบาๆ ทั้งนึกขำทั้งนึกมันเขี้ยวกับเด็กดื้อที่หวงพ่อ
“ไอ้ตัวแสบ!” บ่นเบาๆ ยกมือลูบผมลูกแทนการหอมเหมือนอย่างที่ตั้งใจ เมื่อความต้องการของลูกรัก มันกำลังทำร้ายจิตใจความรู้สึกของพ่อ...
พ่ออยากมีเมียโว้ย...อยากได้เมียใหม่ อยาก...หาแม่ใหม่ให้ไอ้ดื้ออยู่เนี่ย
“เฮ้อ!” คิดแล้วก็นึกถึง ภาพใบหน้าแตกตื่นระคนตกใจมากของคนโดนขอจีบ คิดถึงทีไรแล้วเขาก็อยากนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากเสียให้รู้แล้วรู้รอด
ถูกใจเด็กสาววัยใสเข้าให้ อย่างจังเลยเชียวแหละ อยากได้อยากเสียจนตัวสั่น ได้เมียเสียตัวไรงั้น แต่ดูทรงแล้วคงต้องไล่ต้อนไล่จับ เอ๊ยไล่จีบเด็กอีกนาน
‘หนูไม่ชอบคนแก่!’ ประโยคเด็ดแทบน็อกเขากลางอากาศเมื่อช่วงเช้าที่ผ่านมา ยังหลอนหูเขาอยู่เลย หลังจากออกปากบอกว่าอยากจีบเด็ก
เขาเพิ่งจะสามสิบสี่มาเมื่อเร็วๆ นี้เอง ยังเหลือเวลา...อีกตั้งหลายเดือน อีกตั้งเกือบปีโน่นแน่ะ ถึงจะสามสิบห้า เห็นหน้าตาตัวเองผ่านกระจกทุกวัน ไม่เคยจะรู้สึกนึกคิดว่าตัวเองเป็นคนแก่เลยนะ
ยังรู้สึกเป็นหนุ่มแน่นเต็มตัว เรี่ยวแรงกำลังวังชาก็มีเหลือ แม้ว่าผมบนหัวอาจจะเริ่มมีบางเส้น ที่มันทรยศหักหลัง เปลี่ยนสีมาให้รู้สึกตกใจเล่น แต่...สามสิบสี่เอง เขายังหนุ่มแน่นน่ากินจะตาย
เอาอะไรมาว่าแก่กัน?! หล่อทรงลุง ทรงแดดดี๊ มีตังค์ให้กินขนมอีกต่างหาก ดูน่าคบน่าควงขนาดนี้ เอาอะไรมาเรียกว่าแก่โธ่...ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด มีประโยชน์จะตาย ทำไมน้องหนูคนงามถึงได้มาตั้งแง่รังเกียจรังงอนกันได้ลงคอ?!