กระสุนอัปยศ

บุญเทียม หรือครูบุญเทียม อดีตครูประชาบาลผู้เกรียงไกร ผู้มีนวนิยายครบทุกรสรวมอยู่ในชีวิตอันหักเหของเขาครูหนุ่มมาดงามเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว บัดนี้เป็นนายเทียม ไอ้เทียมผู้มีร่างกายเหมือนไอ้ขี้ยาผิวหนังซีดเซียวหุ้มกระดูกอันใหญ่เทอะทะไว้จนดูเก้งก้าง แก้มก็ตอบ ตาลึก ผมหงอกเป็นสีเทาเหมือนคนอายุสัก ๗๐ เสียงที่เคยห้าวยามโกรธ และทุ้มหวานในยามพูดภาษารัก กลายเป็นเสียงแหบพร่าเหมือนหลอดคอของเขาแตกร้าวทะลุเสียหลายรู

เขาเดินผ่านหน้าโรงเรียนบ้านคลองด้วยหัวใจที่ปวดร้าว ถ้าไม่จำเป็นเขาจะไม่เดินผ่านโรงเรียนแห่งนี้เลย มันเป็นภาพที่เข้าไปเชือดเฉือนหัวใจเขาให้ปวดแปลบ มันเป็นอดีตที่ขื่นขม เป็นภาพอมตะนิรันดร์ที่คอยหลอนหลอก มันเป็นตัวแทนคุณความดี คุณธรรม นิติธรรมที่เขาขว้างทิ้งไว้ที่นี่ เป็นเวทีละครที่เขาเคยเล่นเป็นพระเอกผู้ทรงเสน่ห์ เป็นหนึ่งในหมู่เพื่อนฝูง

เมื่อเขาลดปืนลงจากบ่าเอามาถือไว้ด้วยมือขวาแนบลำตัวเหมือนลูกเสือถือพลอง รู้สึกชาที่มือ ปืนมันเย็นเจี๊ยบเมื่อเวลาเมื่อเวลาสัมผัส ดูเหมือนมันจะดิ้นเหมือนมีผีตายโหงหลบอยู่ในกระบอกปืนแฝดนั่นสักสิบตัว เขาอยากขว้างมันทิ้ง เพราะไอ้ปืนกระบอกนี้ไม่ใช่หรือที่ทำให้เขาต้องมาลำบากลำบนเช่นนี้

ถ้าเขายังเป็นครูอยู่ ชีวิตไม่หักมุมมาแต่แบบนี้ เขาอาจได้เป็นครูใหญ่โรงเรียนนี้ เขาอาจได้แบกสามขีดใหญ่ ยืนสง่าอยู่อย่างครูสมชาย และแน่นอนเขาต้องสง่ากว่า เพราะเขาเป็นครูบุญเทียมผู้เกรียงไกร มีรูปร่างท่าทางที่สง่าสมชายชาตรี มันสมองเป็นเลิศทั้งในด้านความรู้ความคิด

‘ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด’ เป็นประโยคที่ดังเข้าไปสะเทือนขั้วหัวใจ มันเป็นประโยคที่ใครๆ ก็พูดได้ สอนได้ถ้าเป็นการเตือนคนอื่น เขาก็รู้ว่าอะไรดีอะไรชั่ว เขาศึกษาธรรมะจนสอบได้นักธรรมโท มีประกาศนียบัตรแขวนไว้อวดเพื่อนฝูง ถ้าจะคุยกันเรื่องธรรมะธัมโมเขาก็ไม่อับจนอบายมุขหกก็หญ้าปากคอกเด็ก ป. ๔ มันก็เรียน ชีวิตของเขาก็ต้องแปรผันหักเหไป เหมือนเชือกที่บิดเกลียวเขม็งจนเกือบจะขาด