พ่ายรักเมียเด็ก

เธอกับบิดาของเธอล่อลวงให้เขาติดกับจนเกือบจะได้ใช้ชีวิตหลายปีในเรือนจำ เขาทั้งแค้นทั้งเสียหน้าที่หลงกลเด็กสาวอย่างเธอ เมื่อได้เธอมาอยู่ในกำมือฐานะภรรยาเขาจึงมอบแต่ความทุกข์ทรมานให้สารพัด เพื่อแก้แค้นเอาคืนเธอและบิดาอย่างสาสม
แต่เขาจะรู้หรือไม่ว่าหัวใจดวงน้อยของเธอแหลกสลายยับเยินแค่ไหน เธอต้องก้มหน้ารับกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อโดยไม่สามารถเรียกร้องความเห็นใจจากใครได้ ไม่ว่าจะเป็นบิดาและสามีก็ล้วนแต่มองข้ามความรู้สึกของเธอ

"เงียบทำไม! ร้องสิ! อ้อนวอนฉันสิ! เธอกลัวฉันรู้นะ...คุกเข่าอ้อนวอนสิเผื่อฉันจะเปลี่ยนใจ!"
สองมือเขาบีบต้นแขนเธอจนรู้สึกเจ็บระบม แต่มิญรยาก็ยังยืนนิ่งไม่ปริปากอ้อนวอนแต่อย่างใด เธอรู้ดีว่าสิ่งที่จะทำให้เขาหายคลั่งแค้นคือเห็นเธอเจ็บปวด จึงรู้ว่าถึงอ้อนวอนไปก็ไม่มีผลใดๆต่อเขา ซ้ำยังทำให้สภาพของเธอดูน่าสมเพชเวทนามากขึ้นไปอีก
"จะพูดมั้ย! พูดสิ!"
เขาเขย่าเธอแรงๆจนเจ็บไปทั้งตัวแต่เธอก็ยังคงยืนนิ่งไม่ยอมขยับ มีเพียงดวงตาเท่านั้นที่แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆเพราะความกดดัน
"ดี! ในเมื่อเธอเต็มใจเราก็ไปกัน!"
พูดจบข้อมือบางก็ถูกเขากระชากจนร่างบางเซไปตามแรงดึง เธอก้าวเร็วๆตามเขาจนมาถึงห้องๆหนึ่งที่ดูคล้ายจะมีงานเลี้ยง ผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาล้วนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าหรูหราเหมาะสมกับสถานที่ ทั้งแสงไฟและเสียงเพลงที่คลอเบาๆ ส่งเสริมให้บรรยากาศดูคล้ายกับตอนนี้เรือกำลังเดินทางสู่สวรรค์ชั้นฟ้า แต่ในความรู้สึกของสาวน้อยที่หัวใจแตกสลายกลับไม่รู้สึกรู้สา
"ไปนั่งตรงนั้น แล้วห้ามลุกไปไหนเด็ดขาดถ้าฉันไม่อนุญาต ถ้าขัดคำสั่งเธอจะยิ่งโดนลงโทษหนักขึ้น"
วิลเลี่ยมชี้มือไปยังโต๊ะๆหนึ่งที่เป็นลักษณะยาว มีเก้าอี้รอบๆประมาณสิบตัว และตอนนี้ก็มีผู้หญิงที่แต่งตัวเซ็กซี่นั่งอยู่ก่อนแล้วสามคน มิญรยาสูดลมหายใจเพื่อเรียกกำลังใจและก้าวเดินไปนั่งตามที่เขาบอก แทนที่เขาจะสะใจที่ได้เห็นเธอทำอย่างนั้น วิลเลี่ยมกลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
ที่ที่เขาให้เธอไปนั่งคือโต๊ะที่เขาและโรเจอร์จัดทำขึ้นพิเศษสำหรับแขกผู้ชายที่เดินทางลำพัง ผู้หญิงที่มานั่งก็คือผู้หญิงที่ขึ้นมาขายบริการโดยเฉพาะ แต่เป็นผู้หญิงที่ถูกทางผู้จัดการเรือคัดสรรค์มาอย่างดี เพื่อบริการลูกค้าที่เป็นระดับวีไอพี
เขาจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่งก็เดินไปทางบาร์เหล้าด้วยความหงุดหงิด และยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นเมื่อเจอโรเจอร์ที่นั่งอยู่ก่อน
"เฮ้! ไหนบอกจะพาเมียมาไง"
"พามา"
เขาตอบสั้นๆแล้วหันไปหยิบแก้วเหล้าที่บาร์เทนเดอร์ชงมาให้อย่างรู้ใจ
"แล้วไหนล่ะ อย่ามายักท่านะเห็นๆอยู่ว่าเดินมาคนเดียว"
"นั่นไง...นั่งอยู่นั่น"
โรเจอร์มองตามมือเพื่อนแล้วก็ถึงกับตกตะลึงจนต้องอ้าปากค้าง
"พระเจ้า! งดงามเหมือนเทพธิดาแห่งฟองคลื่น มิน่า...เป็นฉันก็จะยอมติดคุกข้อหาพรากผู้เยาว์ดูสักครั้ง"
โรเจอร์พูดอย่างเพ้อๆโดยไม่รู้ว่าเพื่อนหนุ่มกำลังลอบมองอย่างไม่พอใจ เขามองไปยังร่างบางเย้ายวนที่นั่งเกร็งด้วยความหวงแหน
"เฮ้ย! เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมแกให้เธอไปนั่งตรงนั้นล่ะ"
"ฉันจะขายเธอ!"
วิลเลี่ยมตอบแล้วยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด