ชายาวสันต์

"ผู้ให้ไม่หวังผล ผู้รับไม่ควรลืม" หนิงอวี่มีเพียงร่างกายเพื่อใช้ต่างเป็นตัวรับเคราะห์แทนคนผู้หนึ่ง หากแต่เมื่อทุกสิ่งเริ่มต้น กลับพบความสิ้นสูญ ดั่งกงล้อแห่งชะตาเมื่อเริ่มหมุน เดินวนเท่าใดก็ไม่อาจหาจุดจบพบ


มีเพียงเสียงกรีดร้องและน้ำตาร้อนเอ่อท้นอาบแก้มเพื่อเซ่นสังเวยแก่โชคชะตา นางไร้ซึ่งอิสรภาพมีเพียงริมฝีปากเท่านั้นที่กรีดร้องได้ตราบเท่าที่ยังหายใจ ความหยาบช้ารุกคืบแทรกผ่านเข้ามาอย่างโหดร้ายป่าเถื่อนเสียงกรีดร้องของพรหมจรรย์ที่ถูกฉีกคร่าดังระงม ท่ามกลางสายฝนเย็นยะเยือกโปรยปรายนางถูกขืนใจต่อหน้าสวรรค์ เรือนกายงดงามกลายเป็นเครื่องสังเวยความหยาบช้าอมนุษย์ผู้นี้อย่างสิ้นเชิง
เสียงฟ้าร้องคำรามกลบเกลื่อนเสียงกรีดร้องคร่ำครวญยามเรือนกายกำยำขับเคลื่อนความปรารถนาอย่างต่อเนื่องรุนแรง สตรีไร้ประสบการณ์เช่นนางหรือจะสุขสมกับความโหดร้ายของคนป่าเถื่อน สิ้นเรี่ยวแรงต่อต้านขัดขืนร่างบอบบางเมื่อถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรี ปล่อยกายให้ถูกกระทำราวกับร่างไร้วิญญาณ ตั้งแต่เกิดจนโตมาแม้จะอดอยากแร้นแค้นเพียงใด แต่สิ่งที่นางมีคือศักดิ์ศรี
ทว่า…กลับมีค่าแค่สิบตำลึงเงิน
ความเจ็บปวดแล่นพล่านราวร่างถูกฉีกออกจากกันครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั่งคนสารเลวสำเร็จกิจบนตัวนางดั่งต้องการจึงลุกขึ้น มันจัดการดึงเสื้อของตนเองขึ้นคลุมกายอีกครั้ง ไม่มีแม้แต่เพียงคำพูดสักคำ จะมีก็เพียงสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจ้องมองมายังร่างที่นอนหมดแรงอยู่บนพื้น เรือนกายขาวผ่องที่บอบช้ำจากการถูกย่ำยี เลือดสีแดงจากพรหมจรรย์ที่ถูกฉีกทำลายเจือจางลงมาตามเรียวขาขาวเนียน
ดวงตาคู่นั้นมองอย่างสาแก่ใจก่อนสะบัดหน้าเดินกลับเข้าไปด้านในกระท่อมแล้วปิดประตูเสียงดังสนั่น หญิงสาวกะพริบตาท่ามกลางสายฝน มีเพียงน้ำตาปลอบประโลมใจค่อยๆยันกายลุกขึ้นมานั่งพิงผนังกระท่อมด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส บอบช้ำทั้งกายและใจทั้งยังเหน็บหนาวจากสายฝน ร่างของนางเริ่มสั่นสะท้านด้วยอาการสะเทือนใจอย่างรุนแรง
มีเพียงสองแขนของตนกอดร่างไว้แน่นสั่นเทิ้ม นี่หรือคือสิ่งที่เงินสิบตำลึงทำให้นางต้องพบเจอ หากชีวิตนางมีค่าเพียงเท่านี้ เช่นนั้นแล้วความตายคงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่นางอยากร้องขอจากสวรรค์เบื้องบน ทว่าคำสัญญาทำให้ไม่อาจกล้าจะละทิ้งชีวิต