คล้องเกียร์ (ฉบับคนอบอุ่น)

ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าหนักขึ้นเรื่อยๆ บ่งบอกถึงความเร่งรีบของร่างบางได้เป็นอย่างดี
ตึก!! ฟรึบ!
"โอ๊ะ!"ร่างบางร้องขึ้นเมื่อชนกับอะไรบางอย่างเข้าอย่างจัง
"นะ ... หนู หนูขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ’’เธอเอ่ยขอโทษเมื่อเห็นว่าที่ชนนั้นคือผู้ชายร่างสูงใส่ช็อปคนหนึ่งน่าจะเป็นรุ่นพี่ ซุ่มซ่ามอีกแล้วเราร่างบางนึกต่อว่าตัวเองในใจ
"เอ่อ...พี่ พี่ค่ะ รุ่นพี่ค่ะไม่เป็นอะไรนะคะ โอ๊ะ!ตายแล้วยัยพาสสายแล้ว พี่คะหนูต้องรีบไปแล้ว ขอโทษอีกครั้งนะคะ"ร่างบางถามขึ้นเมื่อเห็นเขาเงียบไป แต่ต้องอุทานขึ้นเมื่อพบว่าตนเองจะสายแล้ว ก่อนรีบกล่าวลาและเอ่ยขอโทษร่างสูงนั้นอีกครั้งแล้วรีบวิ่งจากไป

คล้อยหลังร่างบาง.......
ร่างสูงหยุดนิ่งเหมือนโดนมนตร์สะกดสายตามองตามร่างบางที่เดินห่างไกลออกไปพลางพึมพำกับตัวเองเบาๆเมื่อกี้หัวใจ..หัวใจเขา
"เหมือนหยุด เต้น..." สาวน้อยร่างผอมเพรียว ใบหน้าหน้าเรียวสวย ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตรับกับจมูกเรียวเล็ก ปากบางกระจับชมพูระเรื่อน่าจูบนั้น อ่าาา มันยังตราตรึงเขาอยู่เลย...
"เลย์..ไอ้เลย! ไอ้เชี่ยเลย์!!! " ชายร่างสูงโปร่งนั้นหลุดออกจากภวังค์เมื่อเพื่อนสุดที่รักของเขาตะโกนร้องเรียกชื่อใส่หูเขาซะดัง :(
"เออ..เบาๆก็ได้สัส เรียกซะดังหูกูจะแตกไหมเนี่ย" เขาพูดพร้อมมือแทะหูไปด้วย
"เบาห่าอะไร กูเรียกถึงตั้งนาน มัวแต่เหม่ออยู่นั่นแหละน้องเขาไปตั้งนานละสัส! ชอบไง??" เพื่อนเขาถามกลับ
"หึ" เขาไม่ตอบคําถาม มีเพียงเสียงเค้นในลําคอพลางเดินออกไป
"อ้าว!ไอ้นี่ จะเป็นไอ้คีย์สองหรือไงว่ะ เฮ้ย!รอด้วยดิ….”