ฮูหยินจ้าวเจ้าอย่าร้าย

คำโปรย...



เซียวหมิงเยว่นางใช้ชีวิตสาวใช้ท้ายจวนอยู่ดีมีสุขมาหลายหนาวมิคาดวันเลวคืนร้ายท่านเทพบุพเพกลับประทานสามีจอมหื่นหมื่นราคะมาให้นางหนึ่งคน ซึ่งในยามแรกนางก็แสนจะลำบากใจทว่าพอพบว่า'ท่านพี่'นั่นร่ำรวยใช่น้อย

คนรู้บุญคุณสวรรค์จึงมิอาจละเลย ในเมื่อสวรรค์เมตตาหากนางแล้งน้ำใจล้วนไม่สมควรเช่นนั้นนางเลยจำยอมรับเอาสามีที่มีของแถมต่อท้ายเป็นท่านแม่สามีที่พร้อมจะตีสุนัขเตะปากสาวงามไร้ยางอายเพื่อจะเคียงข้างสะใภ้เช่นนาง พร้อมกับทรัพย์สมบัติตระกูลจ้าวอีกมหาศาล บานตะทัย

เอาเถิด...ในเมื่อร่างกายก็สูญสิ้นถูกสามีสวรรค์ถีบเช่นจ้าวไห่เฉิงจับกินจนกระดูกก็ไม่หลงเหลือไปแล้วจะร่ำไห้ฟูมฟายไปจนน้ำตาท่วมปฐพีล้วนไร้ค่า ก็มิสู้นาง'ยินยอม'เป็นฮูหยินจ้าวผู้สวยและมีสามียิ่งใหญ่กับของแถมเป็นบิดาของสามีผู้ซึ่งร่ำรวยมิธรรมดาไปให้สิ้นความจะมิดีกว่าหรือไร?



...หลังติดขอบบ่อหน้าก็ติดหน้าอกนั่นแน่น...อวสานการแช่น้ำแร่อันแสนสุขของข้า...

“เกี่ยวอันใดกับท่านพ่อบ้านอู๋กันเล่าเขาหาใช่เหล่าโผของเหล่ากงสักหน่อย...ปกติสตรีเดียวที่ข้านั้นยอมให้อาบน้ำให้มีเพียงท่านแม่เท่านั้น...ทว่าบัดนี้ข้ามีเจ้าเป็นว่าท่านแม่...ของเสี่ยวหลางที่ใกล้จะมาถือกำเนิดแล้ว...จะไม่ยอมต้อง...ขัด...ต้องถู...ตนเองอีกแล้ว...”

กล่าวไปพลางจ้าวไห่เฉิงเขาก็จับมือเอามือนุ่มนิ่มนั้นมาทั้ง'ขัด'และทั้ง 'ถู'จนความร้อนรุนแรงพวยพุ่งขึ้นมาถาโถมที่สองแก้มจนสีชมพูเข้มปรากฏขึ้นทันใด ทว่าหากเขาจะเพียงพามือของนางลูบไล้ขัดถูกันแค่เพียงหน้าอกเซียวหมิงเยว่นางคงจะพอหยิบยืมหนังของกระบือมาสวมแทนผิวหนังของผิวหน้าแท้จริงได้อยู่หากว่า'เหล่ากง'นั้นจะมิลากมือของนางไป...ขัดถูกระบี่คู่กายเล่มเขื่อง!

“อั๊ยย๋า!”

เซียวหมิงเยว่นางถึงกับหลุดคำอุทานพร้อมกับนิ่งไปเมื่อรับรู้ได้ถึงบางอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในฝ่ามือของตนเองจนนางอยากจะตะโกนใส่หน้าของ'ท่านพี่เฉิง'อย่างยิ่งว่าเขาจะมาใช้ให้นาง'ขัดถู'คมกระบี่คู่กายของเขาเช่นนี้มิได้นะ!

‘เจ้ากระบี่สมควรตายอย่ามาข่มขู่ข้าสิว๊อย!’

ดังนั้นมือเล็กอีกข้างที่ยังคงว่างอยู่ของเซียวหมิงเยว่จึงพลั้งเผลอเตรียมกางออกทั้งสิบนิ้วจนหูของจ้าวไห่เฉิงนั้นได้ยินเสียง'ฉิ๊ง'มุมปากสวยของ'รองแม่ทัพจ้าว'นั้นจึงยกโค้งขึ้นทันที

“หากเหล่าโผคิดข่วนเหล่ากงนั้นหนึ่งรอย...เห็นทีแผ่นทองคำนี้คงต้องหักออกไปหนึ่งแผ่น”

กล่าวไปพลางมือแกร่งอีกข้างนั้นเอื้อมอ้อมไปทางด้านหลังที่เมื่อครู่เซียวหมิงเยว่เองนางก็ไม่ทันได้แลเห็นทว่าเพียงเขาดึงมือกลับมานั้นก็มีแผ่นทองหนึ่งแผ่นติดมือมาโบกอยู่ตรงหน้านางเสียแล้ว

"!!!"

...ตกลงเป็นเขาที่เสียสติหรือว่าเป็นนางที่บ้าบอกันแน่!?...

จากแต่เดิมที่กรงเล็บพิฆาตนั้นกางออกเตรียมข่วนออกไปเซียวหมิงเยว่นางจึงเปลี่ยนเป้าหมายกำหมัดจนแน่นถึงไม่ใช่หมัดขวาข้างถนัดแต่ข้างซ้ายนางก็สามารถฟาดเปรี้ยงหวังผลจนเขาสลบเพียงหนึ่งครั้งแน่นอนทว่า...

“หากเจ้าชกดวงตาของเหล่ากงอีก...เช่นนั้นก็คงต้องหักในส่วนที่เหล่าโผนั้นจะได้ออกไปอีกสัก...หกแผ่นแล้ว"

...ก็ให้มันรู้กันไปว่าแผ่นทองคำนี้จะโน้มน้าวแมวป่าขี้โมโหมิได้...หึ...หึ...หึ...

น้ำเสียงที่เท่าทันทุกความคิดด้วยว่าอยู่กันถึงเพียงสามวันแต่เขาก็เริ่มจับทุกกิริยาของนางได้แล้วว่าเซียวหมิงเยว่นั้นนางขยับหนึ่งครั้งหวังประสงค์ทำร้ายร่างกายเขาที่ส่วนใดบ้างทำให้เขากล่าวดักนางได้ทุกหนทางและยิ่งกว่ารู้ความลับของนางที่ชมชอบสะสมแผ่นทองมากมายเพียงใด

...ศึกใดจะพ่ายหรือมีชัยย่อมต้องรู้เขาและรู้เราจนกระจ่างฉันใดการจะพิชิตชัยเหนือดวงใจจ้าวฮูหยินเขาก็ต้องสืบให้รู้แจ้งถึงความชอบของนางแล้วขนมากองแทบเท้าเอาใจนางนั่นจึงสำเร็จ...

‘สามีหมื่นราคะผู้นี้ช่างร้ายกาจมากทักษะเกินไปแล้ว’

เซียวหมิงเยว่นางถึงกับต้องดึงสติกลับมาจนนิ่งด้วยการเริ่มสูดลมหายใจเข้าลึกจนตั้งสตินั้นมั่นคงด้วยนางเริ่มจะรับรู้ได้ดีจากการใกล้ชิดกันมาช่วงเวลาสั้นๆ ว่าบุรุษผู้นี้เขามิได้ไร้สมองตรงกันข้ามจ้าวไห่เฉิงนั้นคือหมาป่าที่หาใช่จะหิวโซแล้วตะปบเหยื่อจับกลืนกินลงท้องทันทีหากแต่เล่ห์กลของเขาช่างมากล้นอย่างยิ่ง!

“หากเหล่าโผคนงามคิดการวางแผนจะจับเหล่ากงนั้นทุ่มลงไปยังกลางบ่อน้ำเช่นเมื่อค่ำคืนที่ผ่านเจ้าทุ่มข้าลงจากเตียงอีกเกรงว่า...แผ่นทองสองร้อยนี้คงต้องเก็บคืนท่านพ่อบ้านอู๋จนสิ้นเสียแล้ว...ว้า...พวกเจ้านี่ช่างน่าสงสารเหลือเกิน...จะมีเจ้านายใหม่สักหน่อยนางก็ไม่ยินดีจะรับเอาเจ้าไปดูแลเสียได้...จิ๊...จิ๊...จิ๊...พวกเจ้าทั้งห้าร้อยแผ่นช่างเป็นแผ่นทองคำอันอัปลักษณ์จนเกินไปแล้วภรรยาของข้าจึงไม่เอ็นดูพวกเจ้าสักนิดเช่นนี้"

...ห้าร้อยแผ่น!!!...ขอให้บิดาผู้เป็นฮ่องเต้ของท่านล้มละลาย!...