มเหสีไม่ง้อท่านอีกต่อไปแล้วฝ่าบาท

"เซยอน เจ้าไม่พอใจอะไรข้าหรือไม่ โปรดบอกข้ามาเถิด หรือจะเป็นเรื่องที่ข้าหักหน้าใต้เท้ายุน..."

"ก็ได้ฝ่าบาท หม่อมฉันเองก็ถือคติชีวิตนี้มันสั้นมีอะไรก็พูดออกไปให้เคลียร์ๆ เลยดีกว่า หม่อมฉันก็จะบอกให้นะเพคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับใต้เท้า...เอ่อ ท่านพ่อ เป็นเรื่องของฝ่าบาทล้วนๆ อันที่จริงหม่อมฉันบอกฝ่าบาทไปหลายครั้งแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาตลอด ฝ่าบาทเอาเวลาว่างๆ ไปสืบสวนตามหาอิมจารีที่รักของฝ่าบาทเถอะนะเพคะ เพราะว่าหม่อมฉันไม่แฮปปี้ที่เริ่มจะรักฝ่าบาทมากขึ้นๆ ทุกวัน ยิ่งเจอกันบ่อยๆ ขลุกอยู่ด้วยกันเป็นประจำก็ยิ่งผูกพันฝังใจ คือเอาง่ายๆ ตอนนี้ไม่อยากลงหลุมที่ฝ่าบาทขุดล่อให้มันลึกไปกว่านี้อีกแล้ว เข้าใจมั้ยเพคะ"

"ก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เจ้าเป็นเมีย..."

"โอย เลิกพูดเรื่องเมียๆ ผัวๆ เถอะฝ่าบาท เราต่างรู้ดีว่ามันก็แค่ตำแหน่งทางการเมือง ใจร้ายมากเลยนะเพคะ กักผู้หญิงคนนึงไว้ แต่จริงๆ รออีกคน พอคนนั้นมาแล้วค่อยทิ้ง รู้ทั้งรู้ว่าคนที่กักไว้น่ะมีใจให้จนจะตายแทนก็ยังได้..."

ฉันพูดไปก็อึ้งไป ฉันรักใครมากจนจะตายแทนได้เลยเหรอ นี่คงเป็นจิตใจที่แท้จริงของยัยมเหสีนี่แน่ๆ โอ้โห น่าสงสารแฮะ ยัยยุนเซยอนเอ๊ย รักอะไรหัวปักหัวปำขนาดนั้น แล้วนี่ฉันหลุดปากพูดอะไรน้ำเน่ายังงั้นออกไปเนี่ยนะ โอย...ฉันอยากร้องไห้

"ในเมื่อบอกว่ารักแล้วไยจึงเอาแต่ผลักไสข้า เจ้านี่พูดอีกอย่างทำอีกอย่าง"

"ก็บอกแล้วว่ามันเจ็บไงล่ะเพคะ ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน มันก็ฝังใจไปแล้วว่าฝ่าบาทมีใจให้ใครอีกคน ถ้ารักแล้วอยู่ด้วยกันแต่ใจไม่ตรงกันแบบนี้อยู่ห่างๆ กันไว้ไม่ดีกว่าหรือเพคะ"

เขานิ่ง ดูเหมือนจะปากหนักน่าดู ก็เลยไม่พูดอะไร เสียงที่เขาถอนใจบอกให้รู้ว่าหนักใจชัดเจน อ้อ! ฉันรู้และคิดว่าดูออก เขาอยากมีอะไรด้วย แต่คราวนี้ฉันไม่ง่ายเหมือนที่ผ่านมาเลยไม่รู้จะกล่อมยังไง