หัวใจร้าว(รัก)ในวันวาน ตอน พิเศษ

“พี่รู้ไหมหนูจะตายเสียให้ได้เวลาเห็นหน้าพี่ หนูไม่อาจทนหายใจร่วมกับคนที่ฆ่าลูกตัวเอง พี่ไปซะ” พัชชาพูดเสียงสั่นผสมหายใจยาว ๆ เธอร้องไห้ไม่มีเสียง มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหล แต่ก็แอบเช็ดไม่ยอมให้พี่เก้าเห็นและรับรู้ว่าเธอเจ็บปวดร้าวหัวใจมาก
“หนูนา” พิสุทธิ์ยกมือขึ้นลูบหน้าชาหนึบ พลางส่ายปฏิเสธ ‘ไม่!’ นี่เป็นคำตอบในใจที่เขาจะไม่ยอมเลิกกับน้องและไปไหนเด็ดขาด
“หรือพี่จะอยู่บ้านนี้ เดี๋ยวหนูกับลูกจะย้ายไปอยู่กับแม่ที่บ้านนอกก็ได้” พัชชาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง เธอพยายามกลั้นน้ำตาไม่ยอมให้ไหลเมื่อมองมือตัวเองกำลังจับเสื้อผ้าของพี่เก้าขนออกมากองไว้ข้างนอก
“ไม่ต้อง บ้านหลังนี้เป็นของเธอ พี่ซื้อให้เธอ ถ้าหนูนาอยากให้พี่ไปพี่ก็จะไป แต่เธอจงรู้ไว้ถึงพี่ไปอยู่ที่อื่น แต่หัวใจของพี่อยู่ที่เธอนะ พี่รักเธอมากนะ” พิสุทธิ์ยืนหน้าหม่นหมอง ดวงตาสีเข้มเศร้าโศกคลอน้ำใสมองเมียด้วยความรู้สึกร้าวราน เขาก็เจ็บหัวใจและเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้ครอบครัวพัง
“ความรักของเรามันจบลงตั้งแต่พี่คิดนอกใจหนู เราสองคนกลับไปรักกันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว” พัชชาเป็นคนไล่สามีและเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้เขา ซึ่งมันขัดกับจิตใจของเธอที่ยังรักและโหยหาไออุ่นและอ้อมกอดของสามี
“นั่นเป็นความคิดของเธอ แต่สำหรับพี่ สี่ห้องหัวใจของพี่มันมีแต่เธอ ข้างในนี้มันเต้นบอกรักทุกครั้งเวลาพี่หายใจ” คำพูดของเมียทำให้คนเลวไม่เคยสำนึกโกรธจนลมออกหู เขาเดินเข้าไปกระชากกระเป๋าจากมือน้องมาถือไว้ พร้อมทั้งกัดฟันพูดเสียงดังใส่หน้าน้องว่า
“ตลอดสี่ปีที่เราอยู่ด้วยกัน พี่รักเธอคนเดียวไม่เคยทำผิดนอกลู่นอกทาง มีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่พี่มะ...” พิสุทธิ์กำลังหาข้ออ้างแก้ตัวว่า ‘พี่มีอะไรกับมุกดาก็จริงแต่มันไม่ใช่ความรัก ที่พี่มีอะไรกับเขาก็เพราะความใคร่และแก้แค้นเขาที่เขาเคยหักหลังพี่’