พ่ายรักพ่อมดข้างบ้าน

~ ผมจะค่อยๆ ทำ ทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี แค่คุณลืมตามองผม ~
สร้อยชบาลืมตาขึ้นอย่างไม่แน่ใจนัก มองสบกับเตวิชญ์และจิตใจหล่อนก็เริ่มสั่นไหวทีละนิด
พ่อมดหนุ่มนิ่งจ้องหน้าหญิงสาว เรือนผมสั้นของหล่อนดกดำเงางาม มีกลิ่นหอมหวานจางๆ อวลมาให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม
~ ฉันอยากขอเวลาสักนิด นะ ได้โปรด ~
"นานแค่ไหน?" เขาถามเสียงแผ่วหวิว
"วันนึงได้ไหม?"
"ผมให้เวลาคุณสามนาที" เมื่อคำตอบของหล่อนไม่เป็นที่พึงพอใจ เขาก็ตั้งเวลาขึ้นมาเองเสร็จสรรพและเด็ดขาด
"คุณเต้ นี่มันน้อยเกินไป คุณจะบ้าไปแล้วหรือไง ฉันเพิ่งรู้จักคุณวันนี้แท้ๆ จู่ๆ ก็จะมาขอ...อะไรแปลกๆ บ้าหรือเปล่า!?"
- - - - - - - - - -
“สณฑ์”
“ชอบคำนี้จัง พูดอีกเยอะๆ นะคืนนี้”
ชายหนุ่มพาหล่อนเอนกายลงบนเตียงตามมานอนคลอเคลียอยู่ข้างๆ มือไม้ก็ไล้ไปตามเรือนร่างสาว แล้วเลื่อนขึ้นคลึงสองเต้าแผ่วเบา
“ขอบคุณที่คิดว่าจะรับผิดชอบฉัน”
“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องขอบคุณหรอก แค่อย่าทำหน้ารังเกียจผมแบบที่คุณชอบทำก็พอแล้ว รู้ไหมว่าเห็นแล้วผมหมั่นไส้แค่ไหน หมั่นจนอยากจะกระแทกเอาให้ร้องลั่นห้องไปเลยล่ะ”