ฝ่าบาท ปล่อยข้าไปเถอะ! ภาค จากลา

ยามนี้ท้องฟ้าถูกย้อมด้วยสีดำมืดมิด เสียงครึกครื้นดังไปทั่วจวนตระกูลจ้าว คืนนี้เป็นคือสมรสพระราชทานของข้าและแม่นาง บุตรสาวของอดีตขุนนางในวังหลวงตระกูลอี๋
“บ่าวสาวคำนับฟ้าดิน” ข้าและจ่างลี่หันไปก้มหัวให้ฟ้าดินเป็นพยาน ก่อนจะหันมามองหน้ากันด้วยรอยยิ้มมีความสุข
“ฮ่องเต้เสด็จ!” เสียงของขันทีคนสนิทเอ่ยดังลั่น ทั่วทั้งงานต่างรีบคุกเข่ารอรับเสด็จเจ้าแผ่นดิน ต่างจากข้าที่ยืนตัวแข็งทื่อเพราะการปรากฏตัวของคนที่ข้าไม่อยากให้มามากที่สุดในค่ำคืนนี้
“เย่าหยาง ไยเจ้าไม่คุกเข่า” เสียงของท่านพ่อทำให้สติของข้ากลับมา พลันรีบคุกเข่าลงก้มหัวให้ฮ่องเต้
“ข้าคงไม่ได้มาขัดงานแต่งเจ้า”
“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ” ท่านพ่อเอ่ย กายแกร่งเดินตรงเข้ามาใกล้ข้ามากขึ้น หยุดยืนอยู่ตรงหน้าข้า แต่ไม่พูดหรือเอ่ยสิ่งใดออกมา
“เจ้าเป็นสหายสมัยเด็กข้า และยังเป็นถึงแม่ทัพข้างกายข้า จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ ที่ไม่ช่วยข้ามางานเจ้า” คำพูดของฝ่าบาททำให้ข้าเม้มริมฝีปากแน่น ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกไป ภายในใจมันสั่นไหวจนไม่อาจคุมสีหน้าได้ มือเรียวกำแน่นจนสั่นไหว
“หากสิ่งที่สามีข้าทำ ทำให้พระองค์เคืองใจ โปรดฝ่าบาทอย่าถือสา” สิ้นคำพูดของจ่างลี่ ข้าหันไปมองหน้านางด้วยรอยยิ้มบางๆ ซึ่งจ่างลี่เองก็ยกยิ้มตอบกลับข้าเช่นกัน ทุกอย่างนั้นตกอยู่ในสายตาเรียวดุคู่นั้น แต่ข้าตอนนี้กลับเห็นแค่เพียงใบหน้าของหญิงที่รักเท่านั้นฝ่าบาท