รักในเงา

อีธานมองร่างอ้อนแอ้นในชุดไทยบรมพิมานสีงาช้างด้วยสาวตาอาวรณ์ พิชญาเองก็มองตอบเขาด้วยความรู้สึกเดียวกัน

"เธอสวยมากนะ"

ชายหนุ่มเอ่ยชมแต่ดวงตากลับไม่มีแววชื่นชมยินดีอย่างปากว่า เขากวาดตามองดวงหน้าหวานที่แต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างประณีตด้วยความปวดร้าว เพราะเขารู้ดีว่าเธอสวยแต่ไม่ใช่เพื่อให้เขาครอบครองชื่นชม

"คุณเมาเหรอคะ"

พิชญาเอ่ยถามเมื่อจมูกได้กลิ่นแอลกอฮอล์แรงจัด บวกกับดวงตาแดงก่ำของเขาจึงอดเป็นห่วงไม่ได้

"อืม...นิดหน่อย"

"คุณไม่น่าขับรถเลยมันอันตรายนะคะ"

"เธอเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ"

หญิงสาวนิ่งเงียบไม่ยอมตอบแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกเขารวบไปกอดโดยไม่ทันตั้งตัว พิชญาไม่ดิ้นรนผลักไสแต่ยอมให้เขากอดนิ่งๆ เพราะเธอเองก็กำลังซึมซับไออุ่นที่ไม่ได้สัมผัสมานาน

"เธอยกเลิกงานนี้เถอะถ้าไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่ลูกของเรา ฉันจะจับมือเธอเผชิญปัญหาต่างๆเอง เราจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกัน"

เขาบอกเสียงเครือทำเอาพิชญาน้ำตาซึม เพราะเธอเองก็ต้องการที่จะทำอย่างที่เขาบอก หากแต่ความเป็นจริงแล้วเธอไม่สามารถทำได้

"ปล่อยเถอะค่ะฟางต้องกลับเข้าบ้านแล้ว"

เธอบอกปฏิเสธทางอ้อมพร้อมยกมือขึ้นยันอกกว้างของเขาให้ผละออก

"มองฉัน...แล้วบอกมาให้ชัดๆว่าที่ผ่านมาเธอรักฉันบ้างหรือเปล่า"

ดวงตาสองคู่สบกันนิ่งอย่างไม่ยอมหลบ พิชญาร้าวลึกในอกเมื่อเขามองเธอด้วยแววตาแห่งความหวัง เธออยากบอกเขาเหลือเกินว่าเธอไม่เคยรักใครนอกจากเขา และเขาจะเป็นรักเดียวของเธอตลอดไป แต่เธอก็ไม่สามารถที่จะทำได้อย่างใจคิด หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นที่จุกอยู่ลงคออย่างลำบาก

"ฉันไม่เคยรักคุณค่ะ ถ้าที่ผ่านมาฉันทำให้คุณเข้าใจผิดฉันขอโทษด้วย แต่วันนี้ฉันขอร้องให้คุณกลับไปและกรุณาอย่าก่อกวนฉันเลยนะคะ ฉันกำลังจะหมั้นกับคนที่ฉันรักได้โปรดเห็นใจฉันด้วย"

คำพูดของเธอไม่ต่างอะไรกับหอกดาบที่ทะลุทะลวงหัวใจเขาอย่างไม่ปรานี น้ำตาที่อีธานพยายามกลั้นไว้หล่นลงเปื้อนแก้มสาก เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองและสูดลมหายใจเข้าเพื่อเรียกสติ