ใช่หรืองานแต่งที่ข้าฝันถึง

มีนิยายสั้นสำหรับอ่านเวลาว่างของสาวๆมาฝากจ้า
ซีเฟ่ย สตรีรูปโฉมงดงาม บุตรสาวเพียงคนเดียวของแม่ทัพเยว่ ได้รับพระราชทานงานสมรสแบบสายฟ้าแลบกับองค์ชายรองผู้มีเงื่อนงำในชีวิตมากมาย งานนี้ทั้งสองจึงต้องช่วยกันสืบหาความจริง จนเกิดความรักที่แท้จริงขึ้นเต็มหัวใจท่ามกลางความขัดแย้งและการลอบฆ่าเพื่อทำลายหลักฐาน

บทนำ
“ท่านเป็นใคร มาขวางทางข้า ประสงค์สิ่งใดกัน” ซีเฟ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีชายหนุ่มรูปร่างสูงมายืนขวางหน้าตนเองไว้ แต่มองเห็นหน้าได้ไม่ชัดมากนักเนื่องจากตอนนี้ยังไม่สว่างและชายตรงหน้าก็มีผ้าสีดำปิดบังใบหน้าเอาไว้

“มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ที่คิดจะหนีงานแต่งให้ข้าได้อับอายผู้คนเช่นนี้” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเพื่อไขข้อข้องใจที่นางถามว่าเขาคิดหวังสิ่งใดจากนางจึงมายืนขวางทางอยู่เช่นนี้

“งานแต่งงั้นหรือ! ท่าน! ท่านเป็นใครกันแน่! เหตุใดจึงรู้ว่าข้ากำลังคิดจะหนีงานแต่ง หรือว่าท่านคือ” ซีเฟ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจที่ชายหนุ่มตรงหน้ารู้ว่าตนเองกำลังคิดหนีงานแต่ง

“ใช่ ข้าเอง องค์ชายรอง เจ้าบ่าวของเจ้าที่เจ้ากำลังคิดจะหนียังไงล่ะ” องค์ชายรองกล่าวอย่างใจเย็นและค่อยๆ เปิดผ้าที่ปิดบังใบหน้าออก

“ท่านคือองค์ชายรองเหรอ แล้วท่านทราบได้ยังไงว่าหม่อมฉันคิดจะหนีงานแต่ง เราสองคนต่างไม่เคยชอบพอกัน เหตุใดท่านถึงยอมให้ฝ่าบาทจับคู่ให้เราเช่นนี้ล่ะเพคะ” ซีเฟ่ยมองบุรุษหนุ่มตรงหน้าอย่างตกตะลึงไปชั่วขณะในความหน้าตาดีของเขา และไม่นานก็พยายามปรับสีหน้าให้กลับมาเฉกเช่นเดิมและถามเรื่องที่นางสงสัยมาตลอด

“ข้าก็ไม่ได้เห็นด้วยกับเสด็จพ่อในเรื่องนี้ แต่เจ้าก็รู้ว่าคนเรามองว่าหน้าที่มาก่อนหัวใจเสมอ หากอยู่ในที่สูงก็ไม่อาจวางใจในสิ่งรอบข้างได้อย่างสนิทใจ การแต่งงานของข้ากับเจ้าคือการเสริมความแข็งแกร่งให้ราชบัลลังก์ของพระองค์ก็เท่านั้น บิดาของเจ้าเป็นแม่ทัพใหญ่ ล้วนแต่มีผู้คนเคารพยำเกรง ทีนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือยัง กลับจวนของเจ้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าเอง แล้วอย่าคิดหนีอีก คนของข้าจะคอยเฝ้าเจ้าไว้อย่างไม่มีทางคลาดสายตาเป็นแน่” องค์ชายรองอธิบายถึงเหตุผลและข่มขู่สตรีตรงหน้าเล็กน้อยเพื่อให้นางยอมกลับไปที่จวนของตนเองโดยง่าย

“แล้วถ้าหม่อมฉัน ยืนยันว่าจะไม่กลับละเพคะ ท่านจะทำอะไรหม่อมฉันได้” ซีเฟยเอ่ยขึ้นอย่างไม่คิดยอมแพ้ง่ายๆ

“หากเจ้าดื้อไม่ยอมกลับ ข้าก็จะพาเจ้ากลับไปที่วัง และเข้าหอให้แล้วเสร็จ งดเว้นพิธีแต่งงานในตอนเช้าเสีย บอกว่าข้าและเจ้าใจร้อนอยากร่วมเคียงกันไม่สนพิธีอะไรทั้งสิ้น เจ้าเลือกเอาก็แล้วกันว่าจะเป็นพระชายาของข้าเสียตอนนี้หรือจะรอเข้าพิธีแต่งอย่างสมเกียรติแก่วงศ์ตระกูลในตอนเช้า” องค์ชายตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่น้ำเสียงคมชัดยิ่งนัก

“ท่าน! ท่านนี่มัน! ท่านมันไม่ใช่คนดี! องค์ชายบ้า! ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ! อย่าให้ถึงทีข้าบ้างก็แล้วกัน” ซีเฟ่ยยกมือชี้หน้าองค์ชายหนุ่มและกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอย่างมาก

“เอาล่ะ ข้าว่าเราเสียเวลามาหลายชั่วยามแล้ว ตกลงเจ้าต้องการแบบไหน ข้าจะได้จัดการให้เจ้าได้ จะได้ถูกใจเจ้า ว่าไงล่ะ” องค์ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อหญิงสาวตรงหน้าต่อว่าเขาเรียบร้อยแล้ว

“กลับจวนเพคะ!” ซีเฟ่ยตอบเสียงดังและหันหลังเดินกลับไปยังจวนของตนโดยที่มีองค์ชายหนุ่มและทหารคนสนิทติดตามไปด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม