มีที่ตรงไหนให้ฉันยืนบ้าง?

(ขอมอบผลงานเรื่องนี้เพื่อต่อต้านการบูลลี่ในทุกรูปแบบของสังคม โครงเรื่องของเรื่องนี้นำมาจากเรื่องจริง ดัดแปลงต่อเติมตามจินตนาการของผู้เขียนในรูปแบบเรื่องสั้นเพียงเพื่อสะท้อนความจริงว่าเรื่องราวแบบนี้มีจริง บางทีพ่อแม่อาจไม่เคยรู้จึงไม่อาจช่วยลูกได้ทัน หวังว่าจะมีประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อยต่อทุกคน)

ฉันยืนมองร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่างสลดใจ แขนขาของเธอบิดเบี้ยวผิดรูป กะโหลกศีรษะแตกเลือดออกจนเปียกชุ่ม ผมที่เคยยาวสยายพลิ้วไปตามลมราวกับไหมนุ่ม ๆ นั้น บัดนี้มันซับเลือดไว้จนมองเหมือนสาหร่ายเกลียว กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่ว ไม่น่าแปลกอะไรกับสภาพที่เห็น นั่นก็เพราะเธอกระโดดลงมาจากชั้นดาดฟ้าตึกเรียน ดูสิ...นั่นใคร ๆ ก็มารุมล้อมรอบตัวเธอเต็มไปหมด
ฉันมองทุกคนที่ยืนมุงอยู่รอบ ๆ นั้นทีละคน ด้วยความเกลียดและอาฆาต
ฉันเกลียดทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เพราะคนพวกนั้นทำให้ฉันต้องมายืนดูร่างที่ปราศจากลมหายใจของตัวเองอยู่ตรงนี้ ทั้งที่ฉันตั้งใจไว้แล้วว่า
‘ฉันจะต้องมีชีวิตอยู่ ถ้าฉันตาย ก็หมายความว่าฉันแพ้ให้กับพวกนั้น ฉันจะไม่ยอมแพ้คนพวกนั้นเด็ดขาด’