ฮูหยินสายเดี่ยว

"เมื่อครู่... เมื่อครู่ท่านว่าอย่างไรนะ" ฉินลู่จินถามย้ำ ทั้งที่นางได้ยินประโยคนั่นชัดเจนเต็มสองหู
"ข้าบอกให้เจ้าบรรเลงพิณขับกล่อมจวน"
"พิณ พิณนี่น่ะหรือ"
ปลายนิ้วเรียวชี้ไปยังเครื่องบรรณาการอันประเมินค่ามิได้ ซึ่งถูกส่งมาจากดินแดนอันไกลโพ้นทางทิศใต้พร้อมกับนาง
"ใช่"
"ข้าบรรเลงเพลงพิณเป็นที่ใด"
"เช่นนั้นเจ้าก็บรรเลงขลุ่ยที่เจ้านำติดตัวมาด้วยให้ข้าฟังสักเพลงเถอะ"
ริมฝีปากกระจับอ้าค้าง ก่อนจะยกขลุ่ยในมือขึ้นมาแสดงให้บุรุษเบื้องหน้าได้ดูให้เต็มตา
"ขลุ่ยนี่ข้าก็บรรเลงมิได้เช่นกัน"
"เพราะเหตุใด"
"มันคือ... เครื่องประดับเจ้าค่ะ"