ประกาศิตมาร

ประกาศิตมาร โดย...บัวริน
อารัมภบท
“ศาจ๋า ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้”
“ศาจะร้อง”
เขาเลยอดขำไม่ได้“เรานี่จริงๆเลย...งอแงเป็นเด็กไปได้น่า...”
“ศาโตแล้ว”หล่อนเถียง
“นี่นะโต...ร้องไห้ขี้มูกโป่งเป็นเด็กเลย...หน้าตาดูไม่ได้แล้วเห็นไหม”
นริศารีบวิ่งไปส่องกระจก หน้าตาหล่อนตอนนี้เหมือนเด็กกะโปโลร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่มีผิด ดูไม่ได้อย่างเขาว่าจริงๆนั่นแหละ นริศาสบตาแป๋วแหววของตัวเอง แล้วก็เชิดหน้าใส่ หน้าตาหล่อนดูไม่ได้ก็ช่างหล่อนซิ...ไม่เห็นอยากให้ใครดูเลยนี่นา แล้วหล่อนก็หันไปมองเขาอย่างโกรธขึ้ง

รักด้วยใจ บัวริน