ดินด้านข้างบ้านไอหมอก

ภูวดินกับไอหมอกเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เกิด ไอหมอกไม่รู้ตัวเลยว่าภูวดินนั้นคิดมากเกินกว่าเพื่อนไปไกลลิบ

“วันนี้แม่ทำอะไรกิน”
“ข้าวต้ม”
“น่ากิน” ดินพูดพร้อมโอบไหล่หมอกมาแนบตัว มันกระซิบชิดหูไอหมอกว่าโคตรหอม
“มึงเล่นเชี่ยไรเนี่ย”
“กูบอกว่าข้าวต้มหอม”
“แล้วมึงจะพูดใส่หูกูทำไม” ไอหมอกยกมือลูบหูถูซ้ำๆ เขาจั๊กจี้สยิวไปทั่วร่าง
“แล้วมึงจะให้กูพูดใส่อะไรปากมึงเหรอ” ไอหมอกผลักดินให้ห่างตัวก่อนจะรีบเดินก้าวยาวหนีเข้าบ้าน
“แม่ครับ กลิ่นข้าวต้มของแม่หอมไกลไปถึงบ้านดินเลยครับ ดินหิ๊วหิว” ไอหมอกมองคนอ้อนแม่ตัวเองตาเขียว โตเป็นควายแล้วแต่ยังอ้อนแม่เขาเหมือนตอนเป็นเด็ก ทำอย่างกับแม่ของเขาเป็นแม่ตัวเองด้วยอีกคน
ไอหมอกและภูวดินเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิด ทั้งคู่เกิดห่างกันเพียงแค่วันเดียว ภูวดินเกิดวันอาทิตย์ไอหมอกเกิดวันจันทร์ แม่ของสองคนเป็นเพื่อนที่อยู่บ้านติดกันเลยทำให้เด็กทั้งสองสนิทกันโดยปริยาย
ทว่าถ้าพูดถึงความเป็นอยู่ของเขากับภูวดินช่างแตกต่างราวฟ้ากับเหว บ้านดินสูงห้าชั้นเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่โตมากชนิดที่ว่าลานหน้าบ้านกว้างจนสามารถเอาเครื่องบินมาลงจอดได้ ส่วนบ้านไอหมอกแค่บ้านไม้ธรรมดาสูงสองชั้นเก่ามากสีซีดจนบ้านดูจืดมอซอ สถานะเขามองลงพื้น สถานะภูวดินอยู่เหนือเมฆ
คนรวยเป็นเพื่อนกับคนจน และคนรวยก็ชอบมากินข้าวบ้านคนจน มานอน มาเล่น มาทำตัวเป็นลูกชายของแม่เขาอีกคน ทั้งที่บ้านเขาแคบกว่าบ้านคนรับใช้ของดินเสียอีก แต่ดินมันก็มาอยู่บ้านเขาได้ไม่อึดอัด แถมตีเนียนเป็นลูกชายแม่เขาอีกคนอย่างหน้าด้าน
“กินเสร็จแล้วก็ไปแต่งตัว มึงไปมอกับกู” ดินมองหน้าไอหมอกพร้อมสั่ง หมอกขึงตาใส่ให้มันมองข้าวต้มในถ้วยเขาว่ายังกินไม่หมด และอีกอย่างคนอย่างเขาไปมอเองได้ไม่ต้องแส่ไปส่ง
“ถ้ามึงลีลานัก เดี๋ยวกูก็ไปอาบน้ำเป็นเพื่อนหรอก” ดินยิ้มกริ่ม ไม่ถึงสองนาทีคนรับใช้บ้านดินเดินมาพร้อมชุดนักศึกษาที่ซักรีดเรียบร้อยผ้าขนหนู รองเท้า นาฬิกา เครื่องแต่งกายครบชุด
“แม่ครับ ดินขออาบน้ำบ้านแม่ได้มั้ยครับแม่” มันอ้อนแม่หมอกตาใสแจ๋ว พอหมอกรู้อาการมันเขารีบโกยข้าวต้มเข้าปากเอาชามไปใส่อ่างและก้าวเท้าขึ้นบันไดเร็วรี่ให้ไวกว่าดินที่มันมีแผนจะมาอาบน้ำให้

ร่างสูงของดินนั่งลงบนเตียงเล็กในห้องไอหมอกอย่างคุ้นชิน หมอกกำลังแต่งตัวสอดแขนเข้าไปในเสื้อนักศึกษา ร่างบาง ผิวขาวซีด แถมยังเตี้ยกว่าเพื่อน หมอกนึกเคืองออกบ่อยกินข้าวก็กินข้าวบ้านคนอื่นเขา ตัวไอ้ดินมันจะมาใหญ่กว่าตัวเจ้าของบ้านได้ยังไง หม้อข้าวไม่มีความยุติธรรม ไอ้หม้อข้าวลำเอียง
ระหว่างไอหมอกแต่งตัว ดินมองเพื่อนหัวจรดปลายเท้า เอวหมอกแม่งบางฉิบหาย ผิวแม่งขาวซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม ขา แขนน่าจับน่าบีบ ดินไม่แค่มองมันปลิวมายืนข้างหลังไอหมอกแนบร่างกายชิดจนคางมันเยื้องกับหัวเพื่อน ยืนอย่างเดียวไม่ว่ามันจับเอวเพื่อนเฉย
“ไอ้เชี่ยดิน มึงเล่นไรอีกเนี่ย”
“แดกข้าวมั้งเปล่า เอวมึงจับก็หัก” หมอกผลักเพื่อนตัวโตให้ห่างรีบสวมเสื้อนักศึกษาเร็วๆ
“เรื่องของเอวกู”
“เอวมึงอ่ะอีกนิดเท่ารอบคอกูแล้ว”
“เพราะมึงไงไอ้สัส แย่งข้าวบ้านกูแดก” เถียงกันไม่ยอมแพ้ ไอ้ดินมันห่วงไอหมอกมาก เคยคิดว่าเพื่อนเอวบางแต่ไม่คิดว่ามันจะบางเกินแค่สองมือเขาทาบแทบบังสัดส่วนมิด
“มึงอยากแดกไรบอกกูนะไอหมอก กูจะพาไปเลี้ยง”
“อย่ายุ่งกับกูเลย กูหาแดงเองได้” หมอกพูดเสร็จแล้วหันหน้าไปขมุบขมิบปากใส่มัน “ขี้เสือก”
“ปากมึงนี่นะน่าจะสักที”
“มึงจะต่อยกูไง” ภูวดินไม่พูด เขาเลียปากเน้นๆ แล้วกัดฟันลงริมฝีปากอย่างคันๆ “ถึงเวลาเดี๋ยวมึงก็รู้เอง”