วิวาห์จำเลย

วิวาห์จำเลย โดย...บัวริน
อารัมภบท
พสุขมวดคิ้วมุ่น มองหล่อนเหมือนหล่อนเป็นภาพลวงตา เขาขยี้ตา ก่อนจะเพ่งตามองหล่อนใหม่
“มาได้ยังไง”เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา มณีฉายยิ้มตอบกลับไป
“เกดตามคุณมานะซิคะ ทำไมคุณไปไหนไม่ล๊อคบ้านล่ะคะ เกดเข้ามาไม่เห็นใครเลย คุณไปทานเหล้าที่ไหนมาคะ...ทำไมไม่เอารถไปด้วย”เขายกมือขยี้ผมตัวเอง เหมือนอยากจะให้สร่างเมา หล่อนเดินเข้าไปหาเขา แต่เขากลับเบี่ยงตัวหนี
“มาทำไม?”
“คุณยังไม่ตอบเกดเลย คุณไปทานเหล้าที่ไหนมา”
“แถวนี้แหละ...”เขาตอบเสียงเหมือนคนใจลอย ราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ได้สนใจตอบคำถามหล่อนจริงจังนัก ขณะที่ตาเขายังคงจ้องมองหล่อนไม่วางตา หล่อนเองก็สู้ตาเขาไม่ยอมหลบเช่นกัน
“แถวไหนคะ”
“แถวหลังบ้าน...”
“คุณไปทำอะไรหลังบ้านคะ”มณีฉายรุกเร้าถามเขา พสุนิ่วหน้ายุ่งกลับมา
“เดินไปเรื่อยเปื่อย...”เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก สีหน้าคร่ำเคร่งไม่ยอมมองหน้าหล่อนเลยแม้แต่น้อย
“แล้วทำไมต้องทำลายข้าวของด้วยคะ ห้องนอนเรากระจุยกระจายไปหมดเลย เกดเก็บเสียเหนื่อยเลยค่ะระหว่างรอคุณ”ท่าทางเขาเหมือนจะหงุดหงิด ที่หล่อนเซ้าซี้เขา
“อย่าถามมากน่า...มาทำตอนนี้ ต้องรออำเภอเปิดก่อนถึงจะหย่าได้”
“เกดรู้แล้วค่ะ...ดูซิ...คุณเมามากเลย...มาค่ะเกดจะพาไปนอนที่ห้อง”หล่อนเข้าไปประคองเขา แต่เขาปัดออก
“ไม่ต้อง”
“แต่คุณเดินไม่ตรงทางนะคะ”
“เดินได้...เดินมาได้ตั้งไกล อย่ายุ่งเลยน่า”เขาพูดเสียงรำคาญ เดินหนีหล่อน แต่มณีฉายไม่ยอมให้เขาเดินหนีไปง่ายๆ
“กลับบ้านไป”เขาคำรามเสียงในลำคอ

รักด้วยใจ บัวริน