เจ้าทั้งดื้อและเก่งกาจ

“ชาวบ้านเล่าว่ากลางดึกดื่นจะได้ยินเสียงรถม้าเดินเพ่นพ่านไปมา พวกเขาหวาดกลัวจนไม่กล้าออกมาดู และยังมีลัทธิใหม่เกิดขึ้น แล้วทิศทางที่พวกนั้นอยู่มีต้นน้ำที่ศพอาจถูกนำมาลอยจนเข้าไปในหมู่บ้าน”
“เพราะแบบนี้พวกเราถึงมาที่นี่” ชางพูดขึ้นขณะเดินมารวมกลุ่มอีกครั้ง
“แสดงว่าพวกท่านก็รู้ใช่หรือไม่”
“อืม” ซินหยางพยักหน้ามองนางนัยน์ตาดุเช่นเดิม
นางช้าไปหนึ่งก้าว ไม่สิมากกว่านั้น ดวงตาเป็นประกายชื่นชมอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบังพร้อมระบายยิ้ม
“ข้าว่าแล้ว ท่านเก่งกาจ ฉลาดหาใครเทียบได้”
“ส่วนเจ้าดื้อรั้น”
“ข้าจะถือว่าท่านชมเชย” ซานซานย่อตัวลงรับคำชม