ณ ที่มีรัก

“ไอ้หมอ กูถามจริง มึงก็เคยมีคนมาแอบมองแอบชอบ ถึงขั้นบอกรักก็มีมึงยังไม่สน คนนี้ทำไมสนวะ”
“ไม่รู้สิ ตอบไม่ได้”
“อ้าว”
หมอ ใช่ครับผมชื่อหมอ พ่อแม่ พี่ชายเป็นหมอกันทั้งบ้าน ผมจึงชื่อหมอ และเรียนหมอ ส่วนคนที่ผมมอง ชื่อกั้ง นายกังสภาส ตินานนท์ นักศึกษาปีสาม คณะวิทยาศาสตร์ อยู่ชั้นปีเดียวกับผม คนนั้นชอบมาแอบมองผม สะกดรอยตามผมตั้งแต่ปีหนึ่ง ที่แรกก็คิดว่าเหมือนคน อื่น ๆ ที่มา กรี๊ด ๆ ซื้อของกินมาให้ มาบอกชอบ บอกรัก แต่ดูแล้วมันไม่ใช่ ผมเองก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน
ตอนเฉพาะกิจ (15110 คำ)
“ชั่วโมงละเท่าไหร่”
“ไม่ขายโว้ย ไอ้บ้าปล่อยกู” ตงฉินพยายามสะบัดตัวออก แต่กลับทำไม่ได้เพราะถูกทับไว้ทั้งแขนขา ดวงตาคมมองคนค่อมอยู่บนร่างตนด้วยความไม่พอใจ ให้ตายเถอะตัวก็สูงใหญ่พอ ๆ กันแต่ทำไมถึงสู้แรงมันไม่ได้วะ ตงฉินเอียงหลบใบหน้าคมที่ก้มลงมาหา
“ทำงานบาร์โฮสต์ไม่ขายตัวมึงจะขายอะไร หือ” จมูกโด่งคลอเคลียบริเวณแก้มนุ่ม ที่คิดจะแกล้งกลับกลายเป็นว่าใจของเตอร์เองมันกำลังเต้นแรงกับสัมผัสนั้น
บึก
“โอ๊ะ” ร่างหนาล้มลงนอนหงายกับพื้น มือกุมจุดยุทธศาสตร์ตัวเองที่ตอนนี้มันทั้งจุกทั้งเจ็บ
“ไอ้ลามกอย่ามีไว้สืบพันธุ์เลยมึง”
“เฮ้ยอย่า” เตอร์รีบกลิ้งหลบคนยกขาสูงหวังกระทืบให้เขาเป็นหมันในวัยยี่สิบ
“ไอ้เวร” ตงฉินล้มลงกับพื้นเมื่อคนใบหน้าเหยเกตวัดขาเตะข้อพับทำให้ล้มลงกับพื้นไปนอนอยู่ข้างกัน