ปราบพยศคุณหนูมาเฟีย

โปรย....

คฤหาสน์เอเธอร์เกิดความโกลาหลขึ้นทันที เมื่อ อีโก เอเธอร์ ผู้ทรงอำนาจเกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตลงอย่างกระทันหัน

ภาระหน้าที่ ที่ผู้เป็นนายทิ้งไว้ข้างหลัง นอกจากกิจการค้าขายที่ใหญ่โตแล้ว ยังมี คุณหนู ลอเรียล เอเธอร์ ทายาทหญิงเพียงคนเดียว ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าเธอไปเที่ยวสนุกอยู่ที่สถานบันเทิงแห่งไหน

เธอมักจะลอยตัวอยู่เหนือปัญหา ความที่อ่อนเดียงสาและมีพ่อคอยหนุนหลังทำให้เธอไม่สนใจใคร แม้แต่คืนที่พ่อของเธอตายจากไป เธอยังไปใช้ชีวิตสุดโต่ง เพื่อความสุขของตัวเอง

สหรัฐ หัวหน้าบอดี้การ์ดหนุ่ม เขาที่เป็นดั่งแขนขาและมันสมองของ อีโก เอเธอร์ สมัยยังมีชีวิตอยู่ เขาคือคนที่พอเป็นหลักให้ได้ยึดมั่น แม้จะเกิดการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ก็ยังคงมั่นคงไม่ไหวหวั่น เหล่าบริวารเชื่อมั่นว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ของผู้มีพระคุณ เพราะมันเป็นเช่นนั้นเสมอมา

ผู้เป็นพ่อตายจากไปอย่างกระทันหัน ในวันที่ลูกสาวเพียงคนเดียวทำตัวตกต่ำจนดำดิ่ง อาณาจักรสั่นคลอนและเธอก็อ่อนแอถึงที่สุด มีเพียง สหรัฐ หัวหน้าบอดี้การ์ดหนุ่ม ไอ้ขี้ข้า คนนี้เท่านั้นที่จะยืนเคียงข้างเธอ
.......................................

ร่างบางโน้มตัวลงมา เอาเนินอกเปลือยเปล่าถูไถไปกับแผ่นอกของหัวหน้าบอดี้การ์ดอย่างร้องขอ ก้อนเนื้อขนาดใหญ่ แม้จะสัมผัสมันผ่านเสื้อที่สวมใส่ก็ปลุกเร้าจนชายหนุ่มสุดจะทนได้ไหว หากแต่ว่าเขายังมีสติมากพอ ถึงฤทธิ์ยาจะทำให้เธอไม่มีสติก็ตาม "คุณหนูผมทนคุณได้ทุกอย่าง ตะ...แต่เรื่องนี้ผม..."

สหรัฐเอ่ยห้ามปราม หวังให้เธอได้รู้ตัว "คุณจะไม่เสียใจแน่เหรอที่เป็นผม คุณหนูครับอย่าทำแบบนี้เลย..."

เมื่อร้องขอแล้วไม่ได้ เธอจึงเอ่ยถามสิ่งที่ค้างคาใจ "นายรังเกียจฉันเหรอ?" เธอไม่รอคำตอบพยายามตรงเข้าจู่โจมเข้าหาเขาอีกครั้ง

มือเรียวพยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวของบอดี้การ์ดหนุ่มออกอย่างคนเอาแต่ใจ เขาไม่ได้ตอบโต้อันใด แม้จะควบคุมตัวเองก็แทบจะไม่ได้ สายตาหยาดเยิ้มถูกสะกดไว้ด้วยเรือนร่างขาวนวลของหญิงสาวที่อยู่ในอาการเมามาย เธอเมามากและกำลังทะเลาะกับเสื้อผ้าบนตัวของเขาอยู่ ดูท่าจะไม่หยุดง่าย ๆ

มือเล็กออกแรงกระชากเมื่อเสื้อของเขาถอดยาก แล้วระบายความเกรี้ยวกราดออกมาด้วยเสียงสะอื้นอย่างคนเอาแต่ใจ "รังเกียจฉันดีนัก อยากจะรู้เหมือนกัน ว่านายจะทนได้ไปถึงไหน!"

"ปะ...เปล่านะครับคุณหนู...ผมไม่เคยรังเกียจคุณหนูเลยสักครั้ง" คนที่โดนกระชากจนเสื้อขาดรุ้ย ตามตัวมีแต่รอยเล็บจนขึ้นผืดแดง เอ่ยแก้ตัวน้ำเสียงขาด ๆ หาย ๆ

มือหนารวบเอวบางกระชับเข้ามากอดอย่างเร่งรีบ ด้วยกลัวว่าเธอจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่

"ผมรักคุณหนู..."ประโยคสุดท้ายดังแผ่วเบา เพราะกลัวว่าเธอจะได้ยิน ชายหนุ่มฝืนกลืนก้อนสะอื้นลงคอไปอย่างจำใจ เขาต้องเจียมตัวและไม่ควรคิดจะเกินเลย

ไอ้ขี้ข้าที่แอบหลงรักลูกสาวเจ้านาย แต่ไม่อาจเผยความในใจ ตอนนี้ใครจะว่าไม่เจียมกะลาหัวหรืออะไรก็ตามแต่ ขอแค่สักครั้ง...ให้ตนเองได้ทำตามใจต้องการ


*แนะนำนักอ่าน*

กดทดลองอ่านก่อนซื้อ เนื่องจากเป็นเรื่องสั้น แนะนำนักอ่านดูรายละเอียดจำนวนหน้าและคำนวนคำก่อนตัดสินใจซื้อ