ณ ที่ซึ่งกาลบรรจบ

“ตามปกติ สีของธาตุจะบ่งบอกอย่างชัดแจ้ง เช่นธาตุไฟเป็นสีแดง ธาตุน้ำเป็นสีน้ำเงิน ดังนั้นสีชมพู ย่อมหมายถึงธาตุใดก็ตามที่ปรากฏชัดเป็นสีนี้เมื่อยามแสดงเวทมนตร์”

แพนมุ่นคิ้ว พยายามคิดถึงตำราทุกเล่มที่อ่านมา โดยเฉพาะเล่มที่อธิบายสีของธาตุแห่งเวทมนตร์ ก็ไม่พบว่ามีธาตุใดเป็นสีชมพูเลย

ซูเบิลกลับทำในสิ่งที่เขาไม่คาดคิด ชายร่างสูงก้าวเท้าพาร่างตัวเองมาหยุดยืนตรงหน้าแพน ก่อนเอามือกอบกุมมือของแพนที่ยังคงถือก้อนโลหะเอาไว้

คนตัวเล็กกว่าเบิกตากว้าง หน้าเรื่อสีอย่างไม่ตั้งใจ

“ถ้ามีกระจก นายจะเห็นว่าหน้าของตัวเองตอนนี้เป็นสี... ชมพู”

“ละ แล้วมันเกี่ยวอะไรกันเล่า!”

ซูเบิลหัวเราะ ก่อนยื่นหน้ามาใกล้จนลมหายใจราดรดใบหน้าแพน

“ก็... โลกของเราจะเป็นสีชมพู ตอนเรามี ‘ความรัก’ ไม่ใช่เหรอ ธาตุต้นกำเนิดของนาย คงเป็นธาตุความรักนั่นแหละ”