วิศวะคู่อริ (จบ)

เรื่องเหี้ยๆมักจะเกิดขึ้นกับผม โดยเฉพาะคนที่ชื่อ นักรบ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ช่างเย็นผมลงมาหาซื้ออะไรขึ้นไปทำกิน ตลาดนัดใกล้ๆคอนโดที่ผมอยู่เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง
"วันนี้ทำอะไรกินดีนะ" ผมพึมพำกับตัวเองพลางกวาดตามองรอบๆ
"!!!" อยู่ๆต้นแขนก็ถูกมือใครบางคนจับบีบกระชากให้หันไป
"หายดีแล้วหรอ มาเดินตากลมแบบนี้" ไอ้นักรบถามด้วยสีหน้ากวนๆ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างเบื่อหน่าย แล้วสะบัดแขนออกอย่างแรง
"เสือก" ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินหนีมันออกมา เพราะผมไม่อยากมีเรื่องกับมันกลางตลาด ไอ้นักรบยืนกัดฟันข่มอารมณ์ไว้ เพราะมันก็ไม่อยากมีเรื่องในตลาดเช่นกัน

ผมเดินเลือกซื้อของไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจไอ้คนที่เดินเหงื่อตกอยู่ด้านหลัง
"จิ๊! มึงจะเดินตามกูหาพ่องมึงหรอ" ผมอดทนไม่ไว้ที่มันเอาแต่เดินตามผมไม่หยุด ผมเลยหยุดเดินหันไปว่ามันทีหนึ่ง
"ตลาดนี้เป็นของมึงหรอ แล้วกูก็ไม่ได้เดินตามมึงด้วย" ไอ้นักรบพูดจบมันก็เดินกระแทกไหล่เดินผ่านผมไป ผมได้แต่กัดฟันกลอกตาหงุดหงิดแต่ก็ข่มเอาไว้ พอซื้อของที่ต้องการทำกินเสร็จ ผมก็เดินกลับคอนโด ด้านหลังมีไอ้นักรบเดินตามมาห่างๆ
"แล้วบอกไม่ได้ตามกู" ผมพึมพำคนเดียว เดินเข้าคอนโดกดลิฟท์ยืนรออยู่พักหนึ่ง พอลิฟท์มาถึงผมก็เดินเข้าทันที ไอ้นักรบรีบวิ่งแทรกตัวเข้ามาในลิฟท์ที่กำลังจะปิดพอดี
"มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ!" ผมหมดความอดทนเลยตวาดเสียงถามมัน
"ทำไม กูจะไปห้องเมียมันผิดตรงไหน" ไอ้นักรบพูดกวนๆ ผมว่างของในมือลงแล้วเหวี่ยงหมัดใส่มัน แต่ไอ้นักรบมันหลบได้ และคว้าข้อมือผมไว้ดึงเข้าหามัน
"กูโคตรคิดถึงมึงเลย" ไอ้นักรบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มันยิ้มชั่วรับกับสายตาเจ้าเล่ห์
ติ๊ง! เสียงลิฟท์บอกถึงชั้นที่ต้องการ พอประตูลิฟท์เปิดออก ไอ้นักรบก้มลงคว้าถุงผักสดบนพื้น แล้วดึงผมให้เดินตามมันออกจากลิฟท์
"ปล่อยกู!" ผมพยายามสะบัดข้อมือให้ออกตลอดทาง แต่ยิ่งผมสะบัดไอ้นักรบยิ่งบีบแน่นจนผมเจ็บไปหมด
"กุญแจ" ไอ้นักรบหยุดน่าห้องหันมาถามหากุญแจ
"กูไม่ให้" ผมกัดฟันตอบมัน ไอ้นักรบกัดฟันข่มอารมณ์ไว้จนกรามขึ้นเป็นสันนูน
"ได้..." มันพูดจบก็ว่างของในมือลง แล้วหันมาค้นตัวผม
"ไอ้นักรบ! มึงทำบ้าอะไร!" ผมถามมันเสียงดังลั่นชั้น พยายามหลบหนีมือหนาที่จะเอากุญแจในกระเป๋ากางเกงผมให้ได้
"ไอ้เหี้ย!" ผมสบถหยาบทันทีที่ไอ้นักรบได้กุญแจห้องไป
"ก็แค่เนี่ย" มันหันไปไขกุญแจเปิดห้อง แล้วก้มลงคว้าถุงกับข้าวพลางดึงข้อมือผมให้เข้าห้อง
"ห้องมึงหรือห้องเก็บของว่ะ เล็กชิบหาย" ไอ้นักรบแตะเก้าอี้ญี่ปุ่นกลางห้องเบาๆ ผมมองมันแล้วรู้สึกโคตรหงุดหงิด
"ปล่อยกู!" ผมสะบัดข้อมืออย่างแรงจนหลุด
"ออกไปจากห้องกู" ผมพูดลอดไรฟันยืนจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง
"หึ มึงอยากได้เงินไม่ใช่หรอ" ไอ้นักรบยกยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ สายตาดูถูกมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"ขายตัวให้กูสิ แล้วกูจะให้เงินมึงเท่าที่มึงต้องการ" คำพูดของไอ้นักรบทำผมเลือดขึ้นหน้า
"ไอ้นักรบ!" ผมพุ่งเข้าใส่ไอ้นักรบด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด มือ2ข้างกระชากคอเสื้อมันแน่นจนสั่น
"ถึงกูจะจน กูก็ไม่มีวันขายศักดิ์ศรีกิน!"


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มีแบบรายตอนด้วยนะ แต่รายตอนไม่มีตอนพิเศษนะคะ