ไฟหลงเชื้อ (นิยายสั้น อยู่ในซีรี่ชุดรสรักไอสวาท รักสามเส้า ชู้ทางใจ)

“พี่ทรมานเหลือเกิน ในช่วงเวลาที่ต้องจำใจจากน้องไปแสนไกล..แต่เวลานี้พี่ได้มาอยู่ใกล้น้องแล้ว พี่จึงขอทวงความรักกลับคืน อย่าแสร้งทำเมินเฉยและเย็นชาแบบนี้ใส่พี่อีกเลย เท่านี้พี่ก็ตรมแทบขาดใจแล้ว..ช่วยให้พี่ได้ชื่นใจบ้างสักนิด กับรอยยิ้มและแววตาที่อาทรยามจ้องมองพี่ แม้เพียงเศษเสี้ยววินาทีก็ยังดี..”
คำพูดและถ้อยสำเนียงที่ระรื่นหูผ่านออกมาจากริมฝีปากได้รูปอมชมพูอย่างน่ามองของเขารวมเป็นน้ำเสียงทุ้มที่กังวานก้องอย่างอ่อนโยนนุ่มนวลอย่างที่สุด มันทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบ
“คุณไม่ได้มีฉันอยู่ในหัวใจ นับตั้งแต่วันที่คุณปฏิเสธฉัน..แล้วจะกลับมาทวงสัญญาใจอะไรจากฉันอีก ฉันฉีกมันทิ้งไปนานแล้ว นับตั้งแต่วันที่คุณแต่งงานกับภรรยาที่คุณเลือก..”
เธอยันร่างออกมาห่างจากแผ่นอกกว้างของเขาที่ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระเสียทีเดียว เขายังคงทอดสายตากวาดมองเครื่องหน้าที่พริ้มเพรางดงามอย่างหาที่ติไม่ได้ของเธอด้วยหัวใจที่สั่นไหวระคนร้าวรานด้วยพิษรักและความเสน่หาที่ฝังแน่นซ้อนเร้นอยู่ในซอกหลืบของหัวใจ
“มันเป็นความจำเป็น..”
“มันคือความเหมาะสมมากกว่า ภรรยาของคุณมีชาติมีตระกูล มีการศึกษา ฐานะที่เทียบเทียมคุณ คุณสามารถจะก้าวเดินเคียงข้างเธอได้อย่างสมศักดิ์ศรี ในขณะที่ฉันเป็นเพียงเด็กในอุปการะ..เป็นได้แค่ผู้อาศัย..”
เธอก้าวห่างจากเขาออกมา
“ถ้าคุณยังไม่หยุดยุ่งย่ามกับฉัน ฉันจะไปจากคุณอย่างไม่มีวันกลับมา..”
เธอหันหลังให้เขาพร้อมกับยื่นมือไปเตรียมเปิดประตู
“ทานข้าวกับพี่สักมื้อเถอะนะ พี่อยากจะอยู่กับน้องสองคน..ขอเวลาพี่บ้างเถอะนะ พี่คิดถึงน้อง..”
“ไฟยิ่งเข้าใกล้ก็ยิ่งร้อน แล้วทำไมคุณยังอยากจะเข้าใกล้ให้ทรมานมากขึ้นอีก..เรื่องระหว่างเราขอให้จบลงเพียงเท่านี้ และอย่าใช้อำนาจหน้าที่มาออกคำสั่งฉันแบบนี้อีก..”
เธอพูดจบก็รีบกลับไปยังโต๊ะทำงานของเธอ

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เมธิญาพยายามอย่างมากที่จะหลบหน้าเขา เลี่ยงได้ก็จะเลี่ยง หลบได้ก็จะหลบแล้วหาทางออกห่างไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะไกลได้ แต่ ไม่ว่าเธอจะไปไกลเขาแค่ไหน เธอก็ยังแอบจ้องมองเขาอยู่ในที่มืด
ซึ่งไม่ต่างอะไรกับเขา ยิ่งเธอหนี ยิ่งหลบ ก็ยิ่งเหมือนจะยิ่งทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวและถวิลหาเธอมากขึ้น
“กีระคะ..”
โฉมญาวิ่งเข้ามาหาเขาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มหลังจากที่หล่อนกลับจากโรงพยาบาลแล้วมาทันเขาที่กำลังจะก้าวตรงไปยังสนามหญ้าหน้าบ้านซึ่งเป็นที่ที่สามารถเดินไปบรรจบถึงบ้านพักของเมธิญาได้
“มีอะไรหรือครับ..”
เจ้าหล่อนจับมือใหญ่สะอาดของเขามาวางท้องของหล่อนพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง
“โฉมท้องค่ะ ลูกของเราค่ะกีระ..โฉมเพิ่งไปตรวจร่างกายมา คุณหมอบอกว่า โฉมท้องได้สองเดือนแล้ว..ดีใจไหมคะ..”
เขาบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกขณะนี้มันดีใจหรือเสียใจอย่างยิ่งยวด การที่โฉมญาตั้งครรภ์เท่ากับหล่อนมีเครื่องผูกมัดเขา จนไม่อาจจะดิ้นรนหรือทอดทิ้งหล่อนได้อีกแล้วเพราะหน้าที่และความรับผิดชอบที่เขาจะต้องกระทำต่อลูกของเขาในอนาคต
แล้วเมธิญาล่ะ ผู้หญิงที่เขารักจนหมดหัวใจคนนั้น เขาจะทำอย่างไร หากเขาต้องหมดหวังที่จะครอบครองเธอ
เขาดึงมือกลับออกมาจากท้องของหล่อนแล้วหันหลังเดินห่างออกมาอีกเล็กน้อยในขณะที่โฉมญารีบสอดแขนมากอดทางด้านหลังของเขาเอาไว้แน่น
“โฉมรักคุณมากนะคะกีระ เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน มันเป็นความหวังของโฉมที่จะเหนี่ยวรั้งคุณไว้ได้ แล้วตอนนี้โฉมก็ทำสำเร็จแล้ว..”
หล่อนก้าวมาตรงหน้าของเขา
“ลืมเมธิญาเถอะนะคะ..ตอนนี้เธอกำลังจะแต่งงาน..”
“กับใคร!..”
เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่า เขาถามคำถามอะไรออกไป ที่มันเสียดแทงหัวใจของโฉมญาจนแทบสิ้น เพราะน้ำเสียงและแววตาของเขายามจ้องมองหล่อนมันทำให้หล่อนปวดร้าวอย่างมาก
“ผมถามว่าน้องเมจะแต่งงานกับใคร..”
หล่อนส่ายหน้าไปมาก่อนจะปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
“คุณเสียใจมากใช่ไหม..แต่โฉมเจ็บ ทรมานยิ่งกว่า ที่ต้องทนเห็นสามีที่รัก มอบใจรักผู้หญิงอื่นจนหมดหัวใจ และต้องทนเห็นคุณ เสียใจกับการที่ผู้หญิงคนนั้นจะแต่งงานกับชายอื่น คุณยิ่งเสียใจและผิดหวังมากแค่ไหน โฉมก็ยิ่งเจ็บ..ยิ่งทรมาน..รู้ไหมคะกีระ..”
เขาหลับตานิ่ง ก่อนจะก้าวตรงไปยังบ้านพักของเมธิญาเมื่อ เห็นรถของเธอแล่นปราดเข้ามา ติดตามมาด้วยรถเก๋งคันหรูอีกคัน
“จะไปไหนคะ..คุณควรจะอยู่กับโฉม ดูแลโฉมและยินดีที่เรากำลังจะมีลูก ไม่ใช่ตะเกียกตะกายไปมองหน้าชายคนนั้น..”
หล่อนก้าวมาตรงหน้าของเขา
“โฉมอยากให้คุณเลือก ระหว่างโฉมกับลูก กับเมธิญา คุณจะเลือกใคร..หากคุณทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นและรับรู้ว่าเมธิญากำลังจะแต่งงานกับชายอื่น ขอให้คุณจัดงานศพให้โฉมกับลูกซะ..”
เขามองหน้าหล่อนนิ่ง
“คุณพูดอะไร..”
“โฉมยอมตายหากคุณต้องทรมานและเจ็บปวดเพราะเมธิญากำลังจะหลุดลอยไป โฉมไม่อยากจะทนอีกต่อไปแล้ว โฉมพยายามอย่างยิ่งที่จะหาอะไรสักอย่างมาเหนี่ยวรั้งคุณไว้ แม้แต่การที่เรามีลูกด้วยกัน มันก็ยังไม่สามารถจะหยุดหัวใจของคุณได้ แล้วโฉมจะอยู่ทำไมคะ..”
“อย่าคิดมากเลยนะครับ ขอเวลาผมสักครู่..”
เขาพูดจบก็เดินผ่านร่างของหล่อนตรงไปยังบ้านพักของเมธิญา ที่เขาได้มีโอกาสเผชิญหน้ากับชายหนุ่มวัยเดียวกับเขาที่สง่างามภูมิฐานองอาจไม่แพ้เขาแม้แต่น้อย