จะขี่หลังเสือต้องเหนือกว่ามัน

คำโปรย...

คิดจะขี่หลังเสือต้องเหนือกว่ามัน แต่ข้าไม่เคยคิดจะขี่หลัง!

เพราะการก่อกบฏภายในแคว้นทำให้ฮั่วหลงหยวนต้องกลับเมืองหลวงพร้อมกับทหารคนอื่น เขาได้รับหน้าที่ให้ไปคุ้มกันพระชายาของฉีอ๋อง แต่นางถูกฆ่าตาย เขาเลยพาบุตรชายนางหนีจากทหารอีกฝ่ายที่ไล่ล่าตามมา การหนีรอดของเขาจากทหารมากมายมาได้อย่างปาฏิหาริย์ทำให้หลงหยวนถูกหมายหัว ว่าจะต้องจับเป็นชายผู้นี้มาอยู่ฝ่ายตนให้ได้

คำสั่งนี้ถูกถ่ายทอดจากท่านปู่สู่อู่เล่ยอินที่ยืนเห็นเหตุการณ์ด้วย เขาชื่นชมคนผู้นี้ตั้งแต่ที่เป็นแค่เด็กหนุ่มจนกระทั่งสิบกว่าปีผ่านไปแล้วกลายเป็นแม่ทัพผู้เก่งกล้า เขาต้องทำอย่างไรถึงจะได้ชายผู้นี้มาอยู่ในกำมือ และจะควบคุมพยัคฆ์ร้ายอย่างไรไม่ให้หันมากัดตน!
。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。

เนื้อหาบางส่วน

"เจ็บหรือไม่" หลงหยวนถามเสียงอ่อนโยน
"ไม่ ข้าไม่ใช่เด็กน้อยเสียหน่อยที่จะไม่เคยกับเรื่องพวกนี้"
"หืม" ชายหนุ่มเลิกคิ้ว เชยคางเรียวขึ้นมา มุมปากยกยิ้ม "กระหม่อมหมายถึงแผลของพระองค์ต่างหาก องค์รัชทายาททรงคิดถึงอะไรอยู่"
เล่ยอินชกอกกว้างดังปัก "เจ็บสิ ลองท่านโดนแทงข้างหลังบ้าง จะได้รู้ว่าเจ็บเพียงใด"
"เจ็บงั้นหรือ" หลงหยวนยังพูดเสียงยียวน "เหตุใดเมื่อคืนกระหม่อมถึงได้ยินแต่เสียงคราง"
"นี่เจ้า!!" เล่ยอินชกอกเขาไปอีกหลายที "จะพูดเรื่องใดก็เอาให้แน่"
"เรื่องที่พระองค์โดนแทงข้างหลังน่ะ" พูดจบก็หัวเราะชอบใจ เพราะหลงหยวนรู้ดีว่าประโยคที่พูดไปสื่อได้หลายความหมาย หากแต่คนฟังไม่ได้หัวเราะด้วย เพราะรู้สึกว่าโดนดักทุกทาง พูดอีกเรื่องก็ลากไปอีกเรื่องจนเล่ยอินตามไม่ทัน เลยได้แต่ทำหน้าบูดบึ้ง