ปลาแก้มช้ำ

หมาจึงได้ ลงไป ที่ในน้ำ ว่ายผุดดำ ดูดิน สิ้นแสงส่อง
จากเช้าจน เที่ยงเย็น ไม่เห็นทอง น้ำในคลอง คงอยู่ คู่ปูปลา
จึงบอกปลา “ถ้าไม่ คลองจะแห้ง ข้าจะแกว่ง จนน้ำ ชุ่มขนข้า
แล้วจะขึ้น ไปสลัด น้ำออกมา พวกปูปลา คลองแห้ง จะแจ้งใจ”
ทำให้ปลา ตัวหนึ่ง ซึ่งได้เห็น ว่าแหวนนั้น ตกเป็น ของปลาไหน
เป็นปลาแก้ม สีทอง ผ่องอำไพ คาบเอาไป ครอบครอง มาสองวัน
หมาจึงต้อง ประกาศ มวลมัจฉา “ให้เอาแหวน คืนมา มอบให้ฉัน
ก่อนที่จะ ตายหมด น้ำลดพลัน เพราะขนฉัน จะดูดน้ำ หมดลำคลอง”