โคแก่เคี้ยวเด็ก

"เอาไปสิ" นับดาวก้มลงมองการ์ดเชิญ เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา
"มันคืออะไรคะ"
"การ์ดเชิญไปร่วมงานแต่งงานของฉันกับอุ๋ม" พอสรีบยัดมันใส่มือเธอ นับดาวส่ายหน้าเธอรีบโยนมันทิ้งก่อนจะตบใบหน้าเขาเสียงดัง
"รู้อะไรไหม...ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้หนูยังรักลุงอยู่...มันเฝ้ารอให้ลุงมาง้อมาขอโทษ"
"..."
"ถึงจะรู้ดีแค่ไหนแต่หนูก็คอยหลอกตัวเองมาตลอดว่าลุงจะต้องมา" นับดาวบอกเขาเธอเจ็บ เจ็บที่ยังรัก
"เธอก็รู้ว่าฉันไม่รักเธอแล้ว...ฉันกำลังจะแต่งงานฉันกำลังจะมีลูก"
"แต่หนูรักลุงพอสคนเดียว"
"เธอบ้าหรือโง่กันแน่" พอสตวาดเขาก้มลงมองแหวนที่มือของเธอ นับดาวขยับถอยห่างหนีจากเขาแต่มันก็ช้าเกินไปพอสคว้ามือของเธอเขาพยายามดึงแหวนที่นิ้วของเธอออก นับดาวกรีดร้องเธอตบไปที่ใบหน้าของเขา ในที่สุดพอสก็ดึงแหวนของสำเร็จเขาตั้งใจขว้างมันไปข้างทางนับดาวรีบวิ่งตามแหวนที่กลิ้งตกลงที่ท่อระบายน้ำ เธอคุกเข่าร้องไห้ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาราวกับน้ำตาของเธอตอนนี้ พอสเดินเข้ามาหาเธอ
"ฉันบอกให้เธอลืมเรื่องราวระหว่างเราทำไมไม่ลืม....ตอนนี้ฉันโคตรมีความสุขเลย" นับดาวสะอื้นเธอค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะหันมามองเขา พอสกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นที่ตรวจครรภ์ในมือเล็กที่ขาวซีค
"หนูท้องได้ยินไหมว่าหนูท้อง"
"แน่ใจนะว่าเด็กในท้องนั่นเป็นลูกของฉันไม่ใช่ลูกของไอ้กันต์นั่น"