ตื่นมาเป็นหลานสาวท่านประมุข

“มานั่งตรงนี้สิเดี๋ยวจะบอก” เขาพูดพร้อมส่งสายตาไปที่ตักของตัวเอง ไป๋ลู่ซือลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไป

“เอ่อ..ไม่ดีกระมังเจ้าคะเดี๋ยวคนอื่นเห็น..อายเขา”

"ไม่มีใครเห็นหรอก ถึงเห็นก็ไม่เป็นไร? ข้ากับเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องกลัว” ไป๋ลู่ซือทำท่าสงสัยเล็กน้อย เฉินฟูหมิงยิ้มก่อนจะเอ่ยออกไปอีกครั้ง

"ไม่ต้องสงสัยทำตามที่บอกก็พอ..มาสิ..หรือเจ้าไม่อยากรู้” ไป๋ลู่ซือลังเลอยู่สักพักก่อนจะขยับไปนั่งบนตักเขาอย่างว่าง่ายและเอ่ยขึ้น

“ท่านลุงเอาเปรียบข้าตลอด” เฉินฟูหมิงสวมกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง พร้อมยื่นคางไปเกยไหล่มนของนางไว้ก่อนจะเอ่ยออกไปอย่างเจ้าเล่ห์
“ใครเอาเปรียบเจ้ากัน ข้าไม่เคยคิดจะเอาเปรียบเจ้าเลยสักนิด” ไป๋ลู่ซือหันไปมองหน้าเขาเพียงครู่ก่อนจะหันกลับมาแล้วเอ่ยขึ้น
“แล้วที่ท่านทำอยู่เขาไม่เรียกว่าเอาเปรียบหรือเจ้าคะ ท่านอย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้”

“ข้าเพิ่งรู้ว่าการที่ข้ากอดเจ้าเพื่อให้ความอบอุ่นเวลาที่เจ้าไม่สบาย กอดเจ้าเวลาที่เจ้าบอกว่าหนาว และกอดเจ้าเพื่อช่วยให้เจ้านอนหลับสบายเขาเรียกว่าการเอาเปรียบ ถ้าเช่นนั้นจะเรียกการกอดของข้าว่าเป็นการเอาเปรียบก็คงจะไม่ถูก เพราะข้าไม่ได้เอาเปรียบเจ้า เพราะเวลาที่ข้ากอดเจ้าทีไร ก็เห็นเจ้านอนยิ้มและกอดข้ากลับทุกที” ไป๋ลู่ซือได้ยินดังนั้นก็ตกใจรีบขยับตัวแล้วหันไปมองหน้าเขาตรงๆ เพราะไม่คิดว่าเขาจะกล้าฉวยโอกาสกับนางเช่นนี้

“นี่ท่านแอบกินเต้าหู้ข้าเวลาที่ข้าหลับอย่างงั้นหรือเจ้าคะ”
“อื้ม” เขาเอ่ยออกมาสั้นๆ

“มิน่าเล่า เวลานอนข้ารู้สึกแปลกๆ ..คนฉวยโอกาส” หญิงสาวพูดพร้อมต่อว่าคนตรงหน้าเล็กน้อย

“ข้าไม่เถียง” เมื่อประมุขหนุ่มไม่ปฏิเสธไป๋ลู่ซือจึงเอ่ยถามเขาต่อไปอีกว่า

“ตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ” หญิงสาวยังคงถามเขาต่อไปเรื่อยๆ

“ตั้งแต่คืนที่เจ้าคุกเข่าตากฝนไม่สบาย คืนนั้นเจ้าไม่ยอมกินยาและข้าเป็นคนป้อนยาให้กับเจ้า..ด้วยวิธี…”

“วิธีไหนเจ้าคะ” ไป๋ลู่ซือจ้องหน้าประมุขหนุ่มอย่างต้องการคำตอบ เฉินฟูหมิงยิ้มก่อนจะขยับใบหน้าคมเข้าใกล้หญิงสาวอีกนิด และรีบจุมพิตที่ริมฝีปากบางหนึ่งที ก่อนผละออกแล้วยิ้มกว้างอีกครั้งอย่างชอบใจ การกระทำของเฉินฟูหมิงทำให้ไป๋ลู่ซือรู้ในทันทีว่าเขาป้อนยานางด้วยวิธีใด?

“รู้หรือยังว่าข้าป้อนยาเจ้าด้วยวิธีใด?” ไป๋ลู่ซือใช้มือมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองก่อนจะเอ่ยออกไปอีกครั้ง

“ท่านจูบข้าบ่อยเกินไปแล้ว" หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยความเขินอาย เฉินฟูหมิงยิ้มก่อนจะใช้มือไปจับปอยผมของหญิงสาวที่บดบังใบหน้างามของนางขึ้นไปทัดที่ใบหู ก่อนจะเปลี่ยนมาสวมกอดนางไว้แน่นเช่นเดิมอีกครั้งแล้วเอ่ยขึ้น

“จูบบ่อยๆ จะได้ชิน เจ้าจะได้ไม่ต้องเขินเช่นนี้อีกไม่ดีรึ?”