ท่านประธานชวนหวาม

คิรากร...เขาเป็นท่านประธานหน้ามึน ปากร้าย จอมเผด็จการ
ทิชากร...เธอเป็นว่าที่คู่หมั้น เลขากิตติมศักดิ์ ที่ห้อยท้ายตำแหน่งเบี้ยล่างให้เขาล้อเล่นกับความรู้สึก
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ตื่นแล้วเหรอ นอนต่ออีกสักพักไหม”
แต่เสียงที่กระซิบมาที่ข้างหูและจมูกที่กดมาบนแก้มนี่สิคือไม่โอเค ไม่ตื่นก็ต้องตื่น ไม่อยากลุกก็นอนต่อไม่ได้ แล้วจังหวะที่เธอกำลังจะขยับหนี มือแกร่งก็รวบเอวเธอเอาไว้
“ไม่เล่นค่ะ” เธอรีบใช้มือปิดปากคนที่ลืมตาแป๋วแล้วก็โน้มเข้ามาใกล้เกินความจำเป็น
“ฉันน่ะเหรอเล่น...”
เขาจุ๊บมือเธอจนเธอไม่กล้ากดแรงไปบนปากเขา กลัวเขาปล้ำจูบจนทะลุมือเธอมาที่ปากแทน
“ว้าย...” แล้วก็จริงดังคาด เพราะไม่ทันไรเขาก็พลิกเธอลงกับเตียง มีเขาชะโงกหน้ามองเธอตาวาว
“ฉันไม่เล่นกับผู้หญิง เผื่อเธอไม่รู้”
“อื้อ...” ปากหยักอุกอาจเอาแต่ใจ ไม่ต่างจากลิ้นสากที่ขยับเข้ามาอย่างว่องไว
ริมฝีปากของเธอไม่ขัดขืน ตรงกันข้ามมันระทดระทวยไม่ต่างจากขี้ผึ้งโดนไฟลน มารู้ตัวอีกครั้งก็รู้สึกถึงมือแกร่งที่ลูบไล้มาที่สะโพก
เธอไม่ได้ใส่กางเกง ตอนนี้มันยิ่งกว่ามั่นใจ
“อย่า...อ๊ะ...” ร้องห้ามไปก็แค่นั้น
“เธอเป็นคนขึ้นมานอนที่นี่เอง กางเกงเธอก็ไม่ใส่เอง” มันน่าจะหลุดตอนเธอไปเข้าห้องน้ำ เพราะกางเกงมันทั้งหลวมทั้งใหญ่
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะมาทำกับฉันแบบนี้...”
“ทำไม? ในเมื่อเธอมาเล่นกับฉันก่อน”
“ฉันไม่ได้เล่นกับคุณ ห้ามทำนะ”
เขาไม่เพียงแต่ไม่หยุด แต่ทุกจังหวะก็เหมือนจะร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อ...” ปากหยักโรมรันเข้าใส่แล้วจูบก็ค่อยๆ ทวีความเร่าร้อนขึ้น
“เราคืนดีกันแล้วใช่ไหม”
เขาถาม แต่จูบเธอไม่ได้หยุดหย่อน ก็คงเป็นสิ่งที่ไม่ได้ต้องการคำตอบ