อสูรจูเนียร 1 ตอน คริสต์มาสแสนวุ่นของวัยรุ่นฟันน้ำนม

Rocasander Villa (20/12/xxxx)
จัสติน หนุ่มน้อยวัย 6 ขวบที่ฉายแววหล่อเหลามาตั้งแต่เกิด บุตรชายคนเดียวของออร์แลนโด้กับแพรณารา ซึ่งมักจะเดินทางมาใช้ชีวิตในช่วงวันหยุดกับคุณปู่คุณย่า ที่คฤหาสน์โรคาซานเดอร์ ร่วมกับซานเชสและเรนเดล วัย 6 ขวบ บุตรชายฝาแฝดของแพททริกสันกับพิมพลอย หันไปเอ่ยถามคุณปู่วัยหกสิบกว่าๆ อย่างเต็มไปด้วยความสงสัย หลังถูกผู้เป็นย่าบอกให้เขียนจดหมายถึงซานต้าคอส
“คุณปู่ฮะ ซานต้ามีจริงหรือเปล่าฮะ?”
คนที่ต้องการจะรักษาหัวใจสำคัญของวันคริสต์มาสเอาไว้จนกว่าหลานๆ เติบโตเป็นหนุ่ม ตอบด้วยสีหน้าจริงจัง
“อืม...มีสิ”
“จริงเหรอฮะ หมายถึงซานต้าจริงๆ นะฮะ ไม่ใช่ซานต้าที่อยู่ในห้างสรรพสินค้า” ซานเชสถามย้ำอย่างสนใจ
“มันมีอยู่จริงๆ” เลโอนาดท์เอ่ยยืนยันอีกครั้ง
“แล้วคุณปู่เคยถ่ายรูปกับซานต้าไหมฮะ” เรนเดลเอ่ยถามพร้อมกับรอฟังคำตอบตั้งใจ
“เอ่อ...ไม่เคยหรอก เพราะซานต้ามักจะแอบเอาของขวัญมาให้ตอนที่พวกเราหลับไปแล้ว” เลโอนาดท์บอกพลางส่งค้อนวงใหญ่ไปให้ภรรยาสุดที่รัก ที่เอาแต่อมยิ้มหลังได้ฟังคำตอบของตน
“งั้นคืนวันคริสต์มาสพวกเราโต้รุ่งกันไหมฮะ จะได้แอบดูซานต้า ว่ามาทางปล่องไฟจริงไหม?” จัสตินเสนอไอเดีย เพราะอยากจะเซลฟี่กับซานต้าคอสตัวจริงแล้วเอาไปอวดเพื่อนๆ ที่โรงเรียน
“คือว่า...ซานต้าขี้อายน่ะ และอีกอย่างงานยุ่งด้วย พวกเขาจะต้องไปแจกของขวัญให้เด็กทั่วโลก ก็เลยแวะมาและจากไปรวดเร็วราวกับสายฟ้า” เลโอนาดท์ให้เหตุผลอย่างแกนๆ
“ว้า...แบบนี้พวกเราก็อดเห็นน่ะสิครับ” ซานเชสเอ่ยพลางถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“ของบางอย่างเราไม่จำเป็นต้องเห็นก็ได้นะ แค่รู้ว่ามีอยู่ก็พอแล้ว” มะลิฉัตรออกตัวช่วยสามีที่ตอนนี้เริ่มจะไปต่อไม่ถูกแล้ว
“เฮ้อ...วัยรุ่นเซ็งเลย” เรนเดลบอกกลอกตาก่อนจะยกแก้วน้ำองุ่นขึ้นมาจิบ
“นั่นดิ อยากกอดซานต้าสักครั้งจัง” จัสตินสมทบตามแล้วหยิบแก้วน้ำส้มคั้นของตัวเองมาดื่ม
“เริ่มลงมือเขียนบอกเล่าความดีและขอของขวัญจากซานต้าได้แล้วจ้ะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงคริสต์มาสแล้วนะ พวกเราไม่อยากได้ของขวัญกันหรือไง” มะลิฉัตรเอ่ยเร่งสามหนุ่มที่เอาแต่ยิงคำถามไม่หยุด
“ครับคุณย่า” จัสตินกับเรนเดลขานรับแล้วหยิบดินสอขึ้นมาตั้งท่าเตรียมจะเขียนจดหมายถึงซานต้าคอสเป็นครั้งแรก
“เชสอยากมีแฟนสวยๆ ขอซานต้าได้ไหมฮะคุณปู่”
คำถามซื่อๆ ของหลานรัก ทำเอาคนที่กำลังจิบชายามบ่าย ถึงกับสำลักทันที
แค่กๆ
“นี่ค่ะ” มะลิฉัตรรีบส่งกระดาษทิชชูให้สามีเช็ดปากอย่างขำๆ
“ขอบใจจ้ะ” เลโอนาดท์ส่งยิ้มให้ภรรยา
“สรุปขอได้ไหมฮะ” ซานเชสอยากรู้ขีดจำกัดในการขอของขวัญ
“ไม่ได้ นั่นมันเป็นเรื่องของอนาคต หลานๆ ควรขอแค่สิ่งของที่เป็นไปได้ เช่นรถบังคับ เครื่องบินบังคับ ของเล่น เสื้อผ้า รองเท้าก็พอ อย่าขออะไรยากๆ โอเค้?” เลโอนาดท์ชี้แจง
“ค้าบ” สามหนุ่มขานรับพร้อมๆ กันอย่างเข้าใจ
“นายขออะไร?” เรนเดลหันไปถามคู่แฝด
“ลัมโบสีแดงสักคันก็พอ ไม่อยากนั่งรถของแด๊ดน่ะ” ซานเชาบอกด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
“งั้นเราจะขอปากานีซอนดาสีน้ำเงิน” เรนเดลยกยิ้มที่มุมปากขึ้นนิดๆ เมื่อนึกไปถึงซุปเปอร์คาร์รุ่นใหม่แสนสวยที่เพิ่งจะเปิดตัวไปเมื่ออาทิตย์ก่อน
“เราอยากได้เฟอร์รารี่สีดำ รับรองว่าถ้าได้ขับไปโรงเรียนนะ สาวๆ ต้องพากันหันมามองตาค้าง” จัสตินบอกด้วยสายตามโนภาพในจิตนาการขึ้นทันใด
“แหม...เอาโมเดลจำลองไปก่อนเถอะจ้ะหนุ่มๆ” มะลิฉัตรกลอกตากับบทสนทนาของหลานๆ ทั้งสาม
“ทำไมฮะ ทำไมย่าพูดแบบนี้” จัสตินที่กำลังจินตนาการไปไกลอย่างเพลิดเพลิน หันไปถามผู้เป็นย่าอย่างไม่เข้าใจ
“นั่นสิ ซานต้าไม่มีเงินซื้อให้พวกเราเหรอฮะ” เรนเดลถามอย่างรู้สึกผิดหวังนิดๆ
“เฮ้อ...คุณอธิบายให้หลานๆ เข้าใจนะ ฉันจะไปดูอาหารที่ห้องครัวสักหน่อย” มะลิฉัตรบอกสามีก่อนจะแสร้งลุกเดินออกไปอย่างเนียนๆ
“เดี๋ยวสิคุณ” เลโอนาดท์ตะโกนตามหลังภรรยาอย่างตกใจ ที่อยู่ๆ อีกฝ่ายก็ทิ้งให้ตนต้องรับมือกับวัยรุ่นฟันน้ำนมที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเพียงลำพัง
“ฉันต้องไปเตรียมอาหารว่างค่ะ” มะลิฉัตรตะโกนตอบสามีที่ทำหน้าเหวออย่างขำๆ