จุมพิตซ่อนวิญญาณ. ( จบ )

ตัวละครพูดจาสุภาพ...

ติ๋งงง.!!

แววตาของเขาเหลือบไปเห็นน้ำตาของเธอที่ไหลอาบแก้มงามทั้งสองข้าง ภายในใจมันรู้สึกวูบวาบแน่นหน้าอกเขาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ที่บอกว่าแปลกประหลาดคือเธอทำตัวปกติทั้งๆ ที่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น ส่วนคำว่าโรคจิตเขาก็แค่ร้อนรนไม่รู้จะใช้คำไหนในการห้ามเธอ

" เรเชล..มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ "

" ฉันเข้าใจค่ะ "

เธอไม่เข้าใจหรอก..เธอไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ทำไมถึงยังทำตัวปกติอยู่ได้ทั้งๆ ที่ผมทำแบบนั้นกับเธอ ความบริสุทธิ์ที่เสียไปเธอลืมเรื่องนั้นแล้วมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว มันเหมือนกับว่าเธอไม่แคร์และปล่อยผ่าน มีแต่ผมที่เกิดความรู้สึกงั้นหรอ..?

" ผมเป็นผู้ชายคุณเข้าใจรึป่าว.. "

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ใสปิ๊งเพราะหยดน้ำอุ่น ได้เหลือบมองหน้าเขาตอนนี้เธอทำหน้าเอ๋ออีกแล้ว สายตาของเธอมันบอกว่าไม่เข้าใจ

" คุณเป็นผู้หญิงที่สวยมาก..จู่ๆ เข้ามากระโจนใส่ผมแบบนั้นมันเขินนะ ผม..เขินจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว "

" เอ๊ะ.? "