ไม่กล้าลืมคุณ

ความพลาดพลั้งในครั้งนั้น ทำให้ฉันไม่กล้าลืมคุณ

‘ธีรักษ์’ มีกฎไม่ทำงานกับนางแบบที่เห็นแล้วอยากจับปล้ำ เขาจึงเสนองานนั่งดื่มเป็นเพื่อนตลอดคืนให้กับสาวสวยอายุสิบเก้าปีอย่าง ‘น้ำหวาน’ และทิ้งเธอไว้คนเดียวในเช้าวันถัดมา

หลายปีผ่านไปทั้งคู่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง น้ำหวานเลยอดไม่ได้ที่จะเอาคืน แต่เขากลับร้ายกาจกว่าที่คิดไว้มาก หาข้ออ้างบังคับให้เธอมาอยู่ด้วย เดี๋ยวก็ทำตัวแปลก ๆ ถามอะไรงง ๆ เหมือนกับคนแก่ขี้ลืม แล้ววันดีคืนดีก็กลายเป็นป๋าสายเปย์ หรือไม่ก็ปากร้ายขี้วีนใส่คนที่มาแกล้งเธอ...


**********

“น้ำหวานไม่อยากเป็นของเล่นคุณเหมือนเมื่อห้าปีก่อน คุณปล่อยน้ำหวานเถอะนะคะ” ภัควรินทร์รับมือกับการถูกทิ้งไม่ไหวจริง ๆ หากต้องเริ่มต้นใหม่หลังจากถลำลึกทั้งกายและใจ เธอต้องเจ็บมากกว่าครั้งก่อนแน่ ๆ

ธีรักษ์ไม่สนใจฟังคำขอร้องออดอ้อน รีบถอดแว่นตาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง ตามด้วยเสื้อผ้าที่เกะกะขึ้นมาเสียอย่างนั้น และก่อนที่ภัควรินทร์จะตั้งสติคลานหนีไปได้ เขาก็พาร่างเกือบเปลือยเปล่าโถมทับเธอให้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

“ไม่ปล่อย ผมชอบหนูมากขนาดนี้ พลาดจากหนูมานานขนาดนี้…” เขางับใบหูเล็กที่จำได้ว่าเป็นจุดอ่อนของเธอเบา ๆ ก่อนกระซิบประโยคที่ทำให้คนฟังแทบจะละลายไปทั้งตัว

“ถ้าคืนนั้นหนูไม่บ่นอยากกินโจ๊ก ผมกับหนูคงใช้คำว่าโสดไม่ได้มาตั้งนานแล้ว”

“คุณธาร…” ภาพในหัวของภัควรินทร์ฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง ใช่แล้ว เธอบ่นว่าหิวและอยากกินโจ๊กร้านประจำที่หน้ามหาวิทยาลัย เขาจึงจูบเธอ บอกเธอว่าจะจัดการให้ อยากได้อะไรจะตามใจทุกอย่าง ขอแค่เธอไม่ดื้อ รีบโตเร็ว ๆ และมีเขาคนเดียวก็พอ

“อื๊อ คุณธาร...เราคุยกันก่อนดีไหมคะ”

“หมดเวลาคุยแล้วน้ำหวาน” ธีรักษ์ยิ้มกริ่ม ตรึงข้อมือเล็กไว้แล้วปลดบราเซียร์สีหวานออกอย่างเชื่องช้าทะนุถนอม เผยความงดงามที่กระตุ้นให้ความเป็นชายของเขาปวดร้าว ปรารถนาที่จะถูกความอ่อนนุ่มโอบกอดรัดรึงให้หลุดพ้นจากความทรมานอันแสนหวาน

“ตอนนี้ถึงเวลากิน…ผมจะกินหนูให้หายอยากเลย”


**********

กิตาน์ขอฝากผลงานนิยายโรมานซ์เรื่องใหม่ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ

ขอให้มีความสุขในการอ่าน ฝากติชมและให้หัวใจด้วยนะคะ

กราบขอบพระคุณล่วงหน้าสำหรับทุกยอดดาวน์โหลดค่ะ

***แนะนำให้ซื้อผ่านเบราเซอร์นะคะ เพราะถ้าซื้อผ่าน Apple iOS ราคาจะสูงกว่าค่ะ

ช่องทางติดต่อนักเขียน

เฟซบุ๊ก : เทียนเหอ กิตาน์ นักเขียน