ความทรงจำเด็กหญิงขี้เหร่

...ฉันก้าวไปที่ระเบียงหน้าห้อง ยืนบนเก้าอี้ไม้ ชะโงกหน้าหาดูเพื่อนๆ ที่นั่งอยู่บริเวณลานชั้นล่าง ทุกคนยังอยู่ที่นั่น แต่ไม่ยอมมีใครหันหน้ามองขึ้นมาสักราย โทรศัพท์มือถือก็อยู่ที่เพื่อน ฉันยังพยายามอยู่หลายนาทีส่งเสียงตะโกนเบาๆ เรียกเพื่อนให้ขึ้นมาสักคน คิดจะวิ่งลงไปตามแล้วเชียว
“คุณจะทำอะไร! กระโดดตึกเหรอ ให้ผมช่วยผลักมั้ยล่ะ?” มีเสียงผู้ชายทักมาเสียก่อน
ฉันหันขวับไปทันที เจ้าของเสียงนั้นยืนพิงประตูห้อง 302 ที่เปิดอ้าไว้ ในมือถือถ้วยกาแฟสีขาว ท่ายืนเหมือนนายแบบถ่ายรูปประกอบฉากในหนังสือแต่งบ้านของสถาปนิกดังๆ เขาไม่ยิ้ม แต่ฉันมองทันแววตาล้อเลียน
“สวัสดีค่ะ อาจารย์” ฉันรีบกระโดดลงจากเก้าอี้มายืนบนพื้น พนมมือไหว้อย่างเรียบร้อยที่สุดในชีวิต
“คุณจะพบผมเหรอ มีอะไรล่ะ” อาจารย์ถามหาธุระ ไม่ส่งสายตาล้อๆ แล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าจะคุยเลยหรือรอให้อาจารย์กลับเข้าห้องก่อน ไม่ใช่ยืนคุยกันหน้าห้องแบบนี้
“ว่ายังไง หรือจะมาดูหน้าตาหล่อเหลาของผม... ดูเสร็จก็กลับได้แล้วนี่”
ฉันคงจ้องหน้าอาจารย์อย่างเสียมารยาทมากไป แต่...ช่วยไม่ได้ อาจารย์หน้าตาดีมากจริงๆ ไม่ยืนตัวงอหรือสวมแว่นหนาเตอะ เส้นผมเหนือหน้าผากหยักรูปหัวใจกำลังดี และฉันแอบเห็นลักยิ้มที่คางเวลาปากแกขยับบางครั้ง คิดแล้วคิดอีกว่าควรแทนตัวเองว่าหนูหรือดิฉันดี ดูอาจารย์ยังไม่แก่มากพอ สุดท้ายเอาทางการที่สุด
“มีธุระเรื่องขอลงเรียนวิชาการเขียนขั้นสูงเพิ่มเติมค่ะ มีคนลงเต็มแล้ว แต่ดิฉันอยากขอลงเพิ่มเป็นกรณีพิเศษ ทางฝ่ายทะเบียนให้มาขอลายเซ็นอนุญาตจากอาจารย์ค่ะ”
“อยู่ปีไหน ปี 1 เหรอ ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณเลย” อาจารย์มองหน้าฉันขึ้นๆ ลงๆ เหมือนจะบอกว่าตัวสูงโด่และขี้เหร่ขนาดนี้ทำไมตัวเองไม่เคยเห็น
“ปี 2 ค่ะ”
“หืม? เป็นไปไม่ได้... อยู่กลุ่มไหน ไม่เคยเห็นคุณแน่ๆ ผมสอนพวกรุ่นปี 2 เทอมแรกไปหลายวิชาแล้วนี่ แล้วทำไมคุณไม่รอลงปีหน้าหรือปี 4 ล่ะ ถ้าเต็ม 40 คนแล้ว ผมคงให้เรียนเพิ่มไม่ได้ ตรวจการบ้านมากกว่านั้นไม่ไหว ...หรือคุณ... จะไม่ได้อยู่คณะนี้” ตอนหลังอาจารย์คงเอะใจว่าหน้าฉันแปลกไปจริงๆ
“คะ...คณะวิทยาศาสตร์ค่ะ แต่ตอนปี 3 ตารางเรียนคงเต็ม และปี 4 ออกฝึกงานหรือไม่ก็งานวิจัย ไม่มีโอกาสแล้วค่ะ ต้องลงตอนปี 2 ตอนนี้เท่านั้น” ฉันอธิบาย ทั้งเริ่มมั่นใจว่าไม่ได้เรียนแน่ๆ
“อ้าว? เด็กคณะวิทย์เหรอ …ออ...จะลงการเขียนขั้นสูงเป็นวิชาเลือกเสรี...โธ่...คุณ ทำไมไม่ลงวิชาอื่นล่ะ วิชานี้นอกจากมันยาก แล้วมันก็น่าเบื่อมากนะ ”
อาจารย์เริ่มเข้าใจว่าทำไมไม่เคยเห็นฉัน แล้วเขาก็ยิ้มด้วยความขบขัน ฉันเห็นรอยบุ๋มลงที่ใต้คางชัดเจนอีกครั้ง ผมข้างหน้าเหนือหน้าผากชี้ๆ ขึ้นอย่างน่าชมตามธรรมชาติโดยไม่ต้องใช้เจล คงแบบนี้นี่เองที่เขาเรียกว่าคนมีขวัญตรงหน้าไม่ใช่ตรงกลางกระหม่อมเหมือนใครๆ
“ระ...เรียนไม่ได้… เหรอคะ”
ฉันเริ่มติดอ่าง สีหน้าอาจารย์หล่อเหลาตรงหน้าแสดงความยุ่งยากออกมาจนฉันอยากตะโกนว่า ‘นี่แค่เด็กวิทย์มาขอเรียนเพิ่มนะคะ ไม่ได้มาขอซื้อสารเสพติด!!!’ แต่ฉันทำได้แค่รวบแฟ้มไว้กับอก เตรียมยกมือไหว้ลา รู้สึกว่าอากาศตอนเช้าเย็นนานเกินไปแล้ว
“เดี๋ยวๆ ...ทำไมคุณคิดว่าตัวเองต้องเรียนล่ะ มันไม่ง่ายหรอกนะ ถึงเด็กวิทย์ถึงจะเก่ง แต่วิชาพวกนี้มันน่าเบื่อนะ คุณอาจไม่ชอบ คุณแน่ใจเหรอ คุณเรียนเอกอะไรอยู่?"
ฉันสิ้นหวังจนไม่อยากพูดต่อ ไม่ให้เรียนก็ไม่เรียน! ฉันจะกลับ!
แต่ผู้ใหญ่ถาม เราเด็กไทยก็ต้องตอบ! “อะ... เอกเคมีค่ะ ตะ...แต่ ตอนเรียนการเขียน 1 และ 2 ได้เกรดเอค่ะ และรุ่นพี่ที่ชมรมอ่านวรรณกรรมแนะนำให้ลงเรียนวิชาการเขียนขั้นสูง”
“อยู่ชมรมอ่านวรรณกรรมด้วย อืม งั้นคุณคงชอบเอาจริงๆ” อาจารย์ก้มดูผลการเรียนที่ฉันยื่นให้ทั้งแฟ้ม
“อ๊ะ... คุณได้เอไปสองวิชานี้ แล้วอีกหน่อยคุณก็เรียนการเขียนเพื่องานวิจัย ก็น่าจะดีพอ ไม่ต้องลงการเขียนขั้นสูงก็ได้” อาจารย์รู้หลักสูตรด้วยว่าเด็กวิทย์ต้องเรียนการเขียนเพื่อการวิจัยตอนปี 4
และแกก็ยังยืนยัน “ผมไม่กลัวว่าคุณจะเรียนไม่ผ่านหรอกนะ แต่ผมกลัวเด็กวิทย์แบบคุณเบื่อ ถ้าคุณเบื่อแล้วไม่อยากเรียน วิชานี้ตั้ง 4 หน่วยกิต เกิดเกรดออกมาต่ำ มันจะไปดึงคะแนนเฉลี่ยสูงๆ ของคุณเอานะ”
ฉันเริ่มไม่ค่อยชอบเรื่องที่คุยกัน มันเป็นเรื่องส่วนตัว ฉันมีสิทธิ์เลือกเรียนอะไรก็ได้ที่ฉันอยากเรียน เกรดจะน้อยจะมากฉันไม่แคร์ ไม่ได้คิดอยากชิงทุนเล่าเรียนหลวงเสียหน่อย ฉันคิดว่าน่าจะเถียงอาจารย์ให้หน้าหงายแล้วเดินจากไปเสียที
แต่...
....