สามีคะ ถ้าไม่รักกรุณาอย่าจุ๊บ

สามปีที่แต่งงานกันมาไร้ความหมาย สิ่งที่เขาต้องการคือ "ใบหย่า"
"ปากบอกจะหย่าแต่ตามจุ๊บทุกวันจะเอายังไงกันแน่คะ คุณสามี"

ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
เสียงอุปกรณ์ช่วยหายใจในห้องไอซียูดังต่อเนื่อง สายระโยงระยางอยู่เต็มร่างกายของชายชราที่เคยน่าเกรงขามในขณะนี้มีชีวิตอยู่ได้ด้วยเครื่องช่วยหายใจ ปาลิตาสวมชุดคลุมของโรงพยาบาลเดินเข้ามาที่หน้าห้องกระจกของการรักษาคุณปู่อาการโคม่าในตอนนี้หมอบอกว่ายื้อไว้ได้เพียงแปดสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น
ไรวินท์ยืนข้าง ๆ ภรรยาสายตาของเขาเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ ในขณะที่ญาติคนอื่นกำลังร้องไห้ฟูมฟาย ปาลิตาเงยมองสามีอย่างแปลกใจ เธอเป็นเพียงหลานสะใภ้ยังน้ำตาซึมแต่เขากลับนิ่งจนน่าใจหาย
“คุณปู่กำลังแย่ไม่รู้สึกอะไรหน่อยเหรอ”ปาลิตาขมวดคิ้วไม่พอใจที่สามีเฉยชาแม้กระทั้งกับปู่แท้ ๆ ของเขา
“รู้สึกว่า....กำลังจะได้เป็นอิสระไม่มีใครบังคับ”ใบหน้าคมเรียบนิ่งสายตาจ้องมองปู่ที่นอนยื้อชีวิต
“ใจดำ.....”เธอมองอย่างตัดพ้อคนไม่มีหัวใจไม่ใช่แค่เธอที่เขาใจร้ายด้วยกับปู่เขาก็ไม่เว้น ไรวินท์เหลือบมองร่างบางข้าง ๆ ดวงตาแดงก่ำของภรรยาทำให้เขากระตุกยิ้มแววตาเย็นชา
“ลิตาเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่คุณปู่บังคับพี่ หลังจากคุณปู่เสียเราสองคนจะหย่ากัน”เสียงทุ้มนั้นเยือกเย็นในแบบที่เธอได้ยินมาตลอดสามปีมันบาดลึกในหัวใจดวงน้อยให้เจ็บแปลบ
“หย่าก็หย่าสิ ใครจะไปอยากอยู่กับคนไร้หัวใจอย่างพี่”ปาลิตากัดฟันพูดในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ ถึงเขาไม่แคร์ใจร้ายมากแค่ไหนเธอก็ยังตกหลุมรักเขา เจ็บไม่จำชอบลากตัวเองไปให้เขาผลาญน้ำใจเล่น ไรวินท์ยกยิ้มมุมปากมองภรรยาด้วยสายตาที่ว่างเปล่าไร้อาวรณ์ก่อนจะเดินออกไปจากห้องไอซียู ภรรยาคนสวยมองตามเขาเดินไปน้ำตาไหลอีกไม่นานเขาและเธอจะกลายเป็นคนอื่นต่อกันแล้วจริง ๆ