แม้บิดเบี้ยวเพียงใด จงโอบกอดไว้เถิด

ฉันเกิดมาพร้อมสมอง atypical สิ่งที่รับรู้ต่างจากคนอื่น ฉันเคยมองมันเป็นปมด้อย เก็บงำมาโดยตลอด
แต่วันหนึ่งก็ตระหนักได้ว่าจงยอมรับในความต่างนี้เถิด พอเปิดใจได้ก็สงบลง
จากนั้นแรงบันดาลใจไหลบ่า วาดรูปได้เต็มไปหมด
เป็นซีนภาพที่เล่าถึงช่วงเวลาวิเศษนั้น

...ฉันลืมตาดูโลกใบนี้
มองมันในความจริงของฉัน
ในขณะเดียวกันก็หยั่งทราบว่าสิ่งใดที่มิได้อยู่ในความเป็นจริงของผู้อื่น

ฉันมองเห็นสีสันของเสียง กลิ่น รส สัมผัส

ฉันเปิดหู
สดับฟังบทเพลงของสายลม
เสียงหัวเราะร่าของใบไม้ยามฝนพรำ
เสียงทุ้มต่ำจากก้นบึ้งของทะเลสาบ

ดังนั้นไม่ว่าคุณจะเป็นเช่นไร จงโอบกอดตัวเองไว้เถิด