Dragon Vol.4

เพราะสอบติดมหา’ ลัยในกรุงเทพฯ ฉันก็เลยต้องย้ายถิ่นฐานจากบนดอย เอ๊ย จากเชียงใหม่มาเป็นสาวเมืองกรุงฯ ช่วงแรกต้องไปขอพักอาศัยอยู่กับญาติสักระยะจนกว่าจะหาหอพักหรือคอนโดใกล้ๆ กับมหา’ ลัยได้ ซึ่งพวกเขาก็เต็มใจต้อนรับฉันดีนั่นแหละ แต่ก็จะมีอยู่คนหนึ่งที่...

“สอบเข้ามหา'ลัยได้แล้วก็หมายความว่าไม่ใช่เด็กสามขวบที่ฉันต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำสักหน่อย ดูแลบ้าบออะไรกัน”

เขาพูดจาไม่น่ารักเลย นอกจากนั้นแล้วก็ยังคอยแต่จะหาเรื่องมาแกล้งฉันอยู่เสมอ

“อยู่บนดอยคงกินแต่มะเขือเทศล่ะสิ ระวังจะเป็นโรคขาดสารอาหาร”

“เขี่ยอยู่นั่นแหละ กินเข้าไปเสียบ้างผักน่ะ โรงเรียนบนดอยเขาไม่สอนเหรอว่ามันมีประโยชน์”

และที่สำคัญ เขาไม่เคยจะเรียกชื่อฉันถูก ถ้าอารมณ์คงที่ เขาจะเรียกฉันว่า

“ยัยตุ๊กตาดอย”

แต่ถ้าวันไหนทะเลาะกับเจ้าที่เจ้าทางก็เป็น

“ยัยเด็กดอย”

หรือวันดีคืนดีก็...

“นั่งลง”

“พี่เวกัสจะทำอะไรคะ”

“ตัดผมหน้าม้าปกปิดความโง่ให้เด็กดอย”

แงบๆ

ไอ้สิ่งที่เขาเพิ่งจะหยิบออกมาจากลิ้นชักคือกรรไกรตัดผม!

“อันนาไม่ตัด!”

“เอาน่า หน้ากลมๆ แก้มป่องๆ ไม่มีใครคิดว่าเหมือนลูกชิ้นหรอก”

ถ้าไม่คิดแล้วเขาจะพูดได้ยังไง ฮือ ช่วยด้วย!!!