วิวาห์ร้อยรัก

เสียงเคาะยังคงดังเป็นระยะๆ มันทำเธอหลอนจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
“หนูน้อย.. เปิดประตูให้พี่หน่อยนะ เราออกมาคุยกันดีๆ.. ดีกว่านะ”
คนตัวเล็กแทบไม่เชื่อหูว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ คำพูดแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ถ้าเธอเชื่อว่าเขาไม่มีพิษไม่มีภัยอะไรก็โง่เสียยิ่งกว่าโง่แล้ว
“ออกไป! ฉันโทรหาพี่โอมแล้ว พี่โอมกำลังจะมาที่นี่” พูดขู่เขาออกไปทั้งที่เสียงสั่น ตัวก็สั่นเทาราวกับคนที่กำลังป่วยไข้
“แล้วไงคะ พี่ต้องการจะคุยกับหนู.. ไม่ใช่พี่ชายของหนูสักหน่อย”
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ! เลิกบ้าแล้วกลับไปซะ!” ตวาดออกไปอีกครั้ง และครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะได้ผลเพราะเธอได้ยินเสียงตรงหน้าห้องเงียบไปแล้ว
เธอรอสักพักจนแน่ใจว่าตรงนั้นไม่มีเขาอยู่แล้วร่างเล็กจึงค่อยๆยันกายลุกขึ้น มือสวยยกขึ้นปาดเม็ดเหงื่อที่ซึมออกมาอย่างลวกๆ เท้าก็ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ประตูทีละนิดอย่างระมัดระวัง ถึงจะรู้ว่าเขาเข้ามาไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ไว้วางใจอยู่ดี ตั้งใจจะรอสักพักให้แน่ใจแล้วค่อยออกไปเอาโทรศัพท์โทรให้พี่แจงมาอยู่เป็นเพื่อน
กริ๊ก! ผลั่ก!
ม่านไพลินตกใจแทบช็อคที่จู่ๆประตูก็ถูกไขแล้วเปิดเข้ามาอย่างไม่เบามือ เธอตกใจจนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นขาตายสนิทเพราะทำอะไรไม่ถูก
ดวงตากลมโตจ้องมองลูกกุญแจที่เขาโยนเล่นบนมือด้วยความอึ้งงัน
เขามีกุญแจห้องของเธอได้ยังไงกัน..
กวีวัธน์ยิ้มอย่างผู้ชนะ ถ้าถามว่าเขามีเจ้านี่ได้ยังไงมันก็ง่ายนิดเดียว ก็แค่แอบปั๊มมันเอาไว้ตอนที่พี่เลี้ยงของเธอเผลอยังไงล่ะ
“ได้เวลาเข้าหอของเราแล้ว.. ที่รัก!”